کوروش افضلی - استادیار گروه برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات کرمان
معصومه بختیاری - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات کرمان
محمدصادق معین فر - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات کرمان

بحث مسکن از اصلیترین و مهمترین مباحث در مجموعه مطالعات اقتصادی، جمعیتی و اجتماعی به شمار میآید و عدم پاسخگویی و عدم شناخت این مقوله مهم میتواند تأثیر جبرانناپذیری برکل جامعه و نظام واردآورد. مروری بر شرایط مسکن در جوامع گوناگون نشان میدهد که تقریباً هیچ کشوری نتوانسته است بهطور کامل مشکلات مسکن در جامعه خود را رفع نماید. لزوم توجه به مسکن و برنامه ریزی آن در راستای توسعهپایدار شهری در چهارچوب برنامهریزیهای ملی، منطقهای و شهری، بیش از پیش احساس میشود تا با بهرهگیری از دانش و تکنیکهای برنامهریزی، مشکلات شهروندان را برطرف کرده و در نتیجه، محیطی آرام وسرسبز، همراه با امنیت و آسایش و رفاه برای آنان فراهم شود. این مقاله، ضمن اشاره مختصر به ادبیات نظری و عملی مسکن و توسعه پایدار، با بررسی شاخصهای کمی و کیفی مسکن شهر زابل برای شناخت وضعیت مسکن این شهر و بهکارگیری این شاخصها و شاخصهای برگزیده زیست - اجتماعی به ارزیابی وضعیت پایداری در مجموعه مناطق مسکونی و محلههای این شهر میپردازد. هدف این مطالعه، تحلیلی بر برنامهریزی مسکن شهر زابل با رویکرد توسعه پایدار است. پژوهش از نوع کاربردی - توسعهای و روش پژوهش توصیفی - تحلیلی است. در این پژوهش از مدلهای کمی و نرمافزارهای رایانهای استفاده شده است. با توجه به آمارهای موجود، بهویژه پژوهش میدانی، اقدام به بررسی و شناخت وضعیت مسکن شهر زابل، به لحاظ شاخصهای کمی و کیفی در دورههای گذشته و حال شده است. نتایج این پژوهش، بیانگر پیشرفت بهنسبت مناسب شاخصهای کمی و کیفی در دهه 85-1375 است که با روند توسعه پایدار در ارتباطی معنادار بوده است

توسعه پایدار شهری، برنامهریزی مسکن، شاخصهای کمی، شاخصهای کیفی، شهر زابل