سودابه محمدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد تکنولوژی آموزشی ، سرگروه گروه های آموزشی آموزش وپرورش استثنایی استان کرمانشاه ،ایران
فریبرز سروش - دانش آموخته کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی،کارمند بانک حکمت ایرانیان استان کرمانشاه

ساختنگرایی گفتمان نوینی در عرصه روانشناسی شناختی است که مفهوم زیربنایی آن این است که دانش توسط فراگیر ساخته می شود و در واقع این یادگیرنده است که با عنایت به دانش و تجارب پیشین خود موقعیت جدید را تفسیر کرده و دانش خود را می سازد. این رویکرد در عمل برتری خود را نسبت به رویکردهای سنتی آموزش نشان داده است. بسیاری سعی نموده اند که مفروضات ساختن گرایی را در امر آموزش به کار ببرند که رویکرد مسأله محور ویتلی و روش آزمایشگاهی ساندرز از نمونه های آن هستند . یادگیری، کارکرد اساسی و انطباق جویانه برای انسان است. حل مسئله، تفکر خلاق و انتقادی، و یادگیری، زمانی روی می دهد که آموزش و پرورش یادگیرنده محور، فعال، اصیل، مشارکتی و فردی باشد. برای نیل به این مقصود، یک تغییر پارادایم در اجرای راهبردهای ساخت گرایانه نیاز داریم. بنابراین، از معلمان و دست اندرکاران آموزشی انتظار می رود تا از معرفت شناسی زیربنای نظریه های آموزشی و پیامدهای آن برای فرایند یادگیری، آگاه باشند. طی سالهای اخیر، با ظهور پدیده ساختن گرایی، نظریه پردازان ساختن گرا، فرضیه های متفاوتی درباره یادگیری و آموزش مطرح کرداند که تحولاتی بنیادی در بسیاری از فرایندهای تعلیم و تربیت و به ویژه یادگیری ایجاد کرده است. ساختن گرایی بیشتر بر ایجاد و طراحی محیط های یادگیری تأکید دارد. محیط هایی که دانش آموزمحور، مشارکتی، مبتنی بر تکالیف اصیل و ارزشیابی زمینه ای باشد و با تصورات شناخت موقعیتی ، آموزش پیوندی ، انعطاف پذیری شناختی و کارآموزی شناختی همخوانی داشته باشد. یکی از این نظریه ها که از ساختن گرایی تأثیر می پذیرد انعطاف پذیری شناختی است.

انعطاف پذیری شناختی، یادگیری، ساختن گرایی، آموزش