سیدمحمد تارا

مراکز بهداشتی درمانی و واحدهای زیرمجموعه، حجم زیادی از اقلام مصرفی را بسته به میزان مراجعات و جمعیت تحت پوشش به مصرف می رسانند. این اقلام مصرفی شامل دو دسته اقلام اداری و اقلام درمانی می شوند. از طرفی دیگر هزینه اقلام درمانی مصرفی می بایست از مراجعان دریافت و در درآمدها منظور گردد. برنامه مصرف فعلی مراکز بهداشتی درمانی به نحوی است که اقلام اداری درمانی را به صورت دلخواه مصرف و هر زمان که بخواهند بهعنوان اتمام به شبکه مراجعه ودرخواست مجدد می دهند و شبکه نیز بدون توجه به اینکه این واحد این اقلام را مصرف کرده یا نکرده، در صورت موجودی در انبار، به مراکز موارد درخواستی را تحویل می دهد. نتیجه این اقدامات آن است که بعضی از مراکز، انباری از وسایل درخواستی پرکرده اند و در بعضی از مراکز اقلام حیاتی نیز وجود ندارد. شبکه نیز هیچگاه پاسخگوی این حجم نامشخص نیاز نمی باشد و از طرف دیگر، برنامه خریدها نیز یا بصورت انفجاری (در هنگام تصویب اعتبار جدید) و یا به صورت اضطراری است (وقتی که اقلام حیاتی به اتمام رسیده وتقاضاها به حد اضطراری می رسد). در ضمن مأموریت های زیادی در ماه از مراکز صعب العبور روستایی به شبکه شهری، فقط برای درخواست چند قلم ماده مصرفی صورت می گیرد و این سیکل معیوب ادامه می یابد. از طرف دیگر هیچ ملاک، دفتر و روالی برای قیمت گذاری، دریافت و واریز هزینه های اقلام مصرفی درمانی از مراجعان وجود ندارد و اتلاف های مالی هنگفتی در این زمینه درجریان است.