زهره الزهرا روحی پور - دانشجوی دکتری آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور تهران جنوب،
مریم لاریجانی - استادیارگروه آموزش محیط زیست،دانشگاه پیام نور ، تهران
محمد شیخکانلوی میلان - دانش آموخته کارشناسی ارشد جنگلشناسی اقتصاد جنگل، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه گیلان،
محمود رستمی تبار - دانشجوی دکتری آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور تهران جنوب،

مدیریت بحران، فرآیند برنامهریزی، عملکرد و اقدامات اجرائی است که توسط دستگاههای دولتی، غیردولتی و عمومی پیرامون شناخت و کاهش سطح مخاطرات )مدیریت خطرپذیری( و مدیریت عملیات مقابله و بازسازی و بازتوانی منطقه آسیب دیده صورت میپذیرد. در چرخه مدیریت بحران، برنامهریزی فرایند اصلی محسوب میشود. با برنامهریزی مناسب میتوان علاوه بر تحقق اهداف سازمانی در زمینه اجرایی، با بهرهگیریاز تمام توان، حداقل اتلاف منابع را انتظار داشت. در مدیریت بحران دو نوع دیدگاه سنتی و نوین وجود دارد که در دیدگاه سنتی بعلت عدم آمادگی تا رسیدن گروههای امداد و نجات و کمکهای ارسالی، صدمات و خسارتهای انسانی و مادی زیادی به جامعه آسیب دیده، وارد میشود. با توجه به اینکه ایران جز 01 کشور بحرانخیز جهان است، بنابراین پیدا کردن راهکارهایی منطقی جهت پیشگیری و کاهش اثرات بلایای طبیعی ضروریبه نظر میرسد ولی با توجه به پراکندهکاری بخشهای مختلف سازمانهای محیط زیست و منابع طبیعی در پی بروز بحران، باعث بینظمی و عدم توانایی در مدیریت بحران شده و نتایج این پژوهش در پی ایجاد نظم در روند مدیریت بحران برای رسیدن به بهترین نتیجه است به ویژه زمانی که بحران دو عنصر اساسی نیروی انسانی و محیط اطراف را هدف قرار داده باشد. اگر سازمانهای محیط زیست و منابع طبیعی و سایر ارگانهای انسانی بداند با چه بحرانی رو به رو خواهد شد و قادر باشد علایم دوره نهفته چرخه عمر بحران را شناسایی نماید، آمادگی خود را نسبت به بروز آن بحران مشخص بالا برده و تمامی تمهیدات لازم را به منظور پیشگیری از آن به عمل خواهد آورد.

مدیریت بحران، بحرانهای زیست محیطی، آسیبهای منابع طبیعی، دیدگاه سنتی و نوین مدیریت بحران