اعظم السادات حسینی - کارشناس ارشد، مدیریت مناطق بیابانی، دانشگاه یزد.
محمد زارع - استادیار گروه مدیریت مناطق بیابانی، دانشکده منابع طبیعی و کویر شناسی دانشگاه یزد.

هدف اصلی کشاورزی جهانی برای جمعیت جهان که رو به افزایش است، تغذیه است. خشکسالی باعث کمبود مواد غذایی، اختلالات اقتصادی، قحطی، ضرر به زندگی و محدود کردن توانایی برای تحقق این هدف ها می شود. از آنجا که آسیب پذیری به خشکی در سطح جهانی افزایش یافته است، توجه بیشتری به کاهش خطرات مرتبط با وقوع خشکسالی با معرفی و برنامه ریزی برای بهبود قابلیت های عملیاتی و اقدامات کاهش اثرات خشکسالی، صورت گرفته است. در این مقاله، نقش سیستم های هشداردهنده اولیه را در بیابان زایی و خشکسالی مورد بررسی قرار می دهیم. بیابان زایی، بر سیستم های سازگار با محیط زیست تاثیر می گذارد، و به وسیله سیستم های هشدار دهنده اولیه نظارت می شود. این سیستم ها تا حد زیادی بر اساس داده های زیستی و فیزیکی هستند و به طور معمول از ارزیابی های نهایی زیست محیطی تا ارزیابی امنیت غذاییانجام می شوند. این سیستم ها، ارزیابی و نظارت بر پوشش گیاهی به وسیله سنجش از راه دور، منطقه بندی کشاورزی، بومشناختی و کشت آب و هوایی، کاربری زمین و طبقه بندی پوشش زمین را شامل می شوند. مسئولیت اصلی این سیستم،آمادگی خشکسالی، نظارت و ارزیابی، پیشگیری و پاسخ است.

سیستم های هشدار دهنده اولیه، مدیریت بحران، خشکسالی، بیابان زایی