بررسی کاربرد بیرونی پراکسید هیدروژن و رژیم آبیاری بر خصوصیات مورفولوژیکی گل همیشه بهار (Calendula officinalis)

کمبود آب از جمله عوامل محدود کننده رشد می باشد و تنش اکسیداتیو به عنواان یک تنش ثانویه در نتیجه تنش خشکی به وجود می آید. به منظور بررسی اثر پراکسید هیدروژن به عنوان آنتی اکسیدان جهت کاهش صدمات ناشی از کمبود آب در گل همیشه بهار، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با سه تکرار در شرایط گلخانه ای انجام شد. تیمارهای مورد ازمایش شامل سه سطح پراکسید هیدروژن، به صورت محلول پاشی (صفر، سه و شش میلی مولار) و سه رژیم ابیاری (دو، چهار و شش روز) بودند. نتایج نشان داد اختلاف صفات اندازه گیری شده در رژیم های مختلف آبیاری و اثر متقابل با پراکسید هیدروژن در سطح احتمال 1% معنی دار بوده است. به طوری که با افزایش فواصل آبیاری، تعداد گل و برگ، سطح برگ، ارتفاع و طول ریشه گیاه، وزن خشک اندام هوایی و ریشه، وزن تر اندام هوایی و ریشه، محتوای آب نسبی اندام هوایی و ریشه، کاهش یافت. در تمام صفات بیشترین عملکرد در تیمار 2 روز آبیاری و پراکسید هیدروژن 0 میلی مولار و کمترین میزان در تیمار 6 روز ابیاری و پراکسید هیدروژن 6 میلی مولار مشاهده شد. نتایج نشان داد محلول پاشی پراکسید هیدروژن تأثیری بر روی این صفات نداشت.

کلیدواژه ها:

پراکسید هیدروژن ، تنش خشکی ، رژیم آبیاری ، محتوای آب نسبی اندام هوایی ، همیشه بهار