تحلیل رگرسیون فاکتورهای مؤثر بر کشت پایدار گوجه فرنگی در شهرستان دزفول

نظام های تولیدی که با افزایش تعادل و بالانس مورفولوژی زمین، منابع آب و چرخه مواد غذایی در طبیعت موجب پایداری نظام زراعی می شودند، امروزه از اهمیت خاصی برخوردار بوده و کشاورزی پایدار یکی از این نظام ها است. نظام های کشاورزی مبتنی بر مصرف بی رویه سموم و کودهای شیمیایی و تأکید بیش از حد بر افزایش تولیدات، ضمن برهم زدن توازن و تعادل اکوسیستم های زراعی و طبیعی، و کاهش حاصلخیزی خاک، موجب شده تا در دو دهه اخیر تأکید بیشتری بر بکارگیری روش های کشاورزی پایدار شود. کشاورزی پایدار متکی بر روش هایی است که در آن سموم و کودهای شیمیایی به مقدار کم و بطور بهینه مورد استفاده قرار می گیرند (زاهدی، 1389). ضمن رعایت این اصول، مفهوم کشاورزی پایدار در زراعت به مجموعه و دامنه ای از فعالیت ها مانند مدیریت تلفیقی کنترل آفات، و بکارگیری تکنیک های خاص مدیریت زراعی اتلاق می شود که موجب پایداری نظام زراعی نیز می گردد. صاحبنظران بر این عقیده اند که توسعه کشاورزی پایدار نیاز به یک برنامه بلند مدت مبتنی بر بینش مجموعه نگر و همه جانبه دارد که بتواند محیط زیست را از گزند پیامدهای ناخوشایند بدور داشته و فرآورده های غذائی سالم تولید کند. البته نظام کشاورزی پایدار زمانی تحقق پیدا می کند که در فرایند کشاورزی به رویکردهای بهره وری حیوانی و گیاهی، کیفتی و سلامت محیط زیست، سلامت تولیدات و محصولات کشاورزی، و پویایی اقتصادی و اجتماعی بطور همزمان توجه خاص شود. تعریف یا سنجش پایداری به این دلیل که ذاتاً یک مفهوم مبهم و پیچیده می باشد دشوار است (یانیس، 2001).