عباس نادرپور - دانشجوی دکتری ، گروه مهندسی عمران- - مدیریت ساخت، دانشکده فنی مهندسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
مسعود مفید - دکتری ، استاد گروه مهندسی عمران دانشکده مهندسی عمران دانشگاه صنعتی شریف
جواد مجروحی سردرود - دکتری ، استادیار گروه مهندسی عمران مدیریت ساخت دانشکده فنی مهندسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

مدت زمان اجرای هر یک از فعالیت های پروژه عامل بسیار مهمی در تنظیم برنامه زمانبندی اجرای پروژه می باشد. زمان اجرای هر فعالیت بطور عمده به حجم آن فعالیت بستگی دارد ولی عواملی مانند انتخاب مکان پروژه ، چگونگی سازماندهی پروژه ، تداوم تدارک مصالح و تجهیزات ، نوع مصالح مورد نیاز پروژه ، آب و هوا و اقلیم محل پروژه و مسائل و مشکلات ناشی از بکارگیری نیروی انسانی می توانند بر این زمان تاثیر بگذارند. مدت زمان انجام فعالیتها نیز خود بر مسائلی از قبیل حقوق پرداختی به کارکنان ، بهای اجاره یا استهلاک تجهیزات ، بیمه ، هزینه های ناشی از مراقبت های ایمنی و نظایر آن تاثیر گذاشته و می تواند بهای تمام شده کار را تغییر دهد. در روش های مرسوم زمانبندی پروژه مانند روش مسیر بحرانی (CPM) ، فعالیتها معمولا بر مبنای قطعیت انجام آنها استوار هستند. لیکن در دنیای واقعی، پروژه در محیطی اجرا می شود که عدم قطعیت یکی از مشخصه های اصلی این محیط است. لذا برای برطرف نمودن این نقیصه روش هایی مانند (PERT) که بر پایه احتمال استوار بودند بکار گرفته شدند لیکن بدلیل اینکه این روش ها فقط عدم قطعیت های تصادفی را پشتیبانی می کردند ، دارای کاربردهای خاص بوده و به عنوان یک روش فراگیر توفیق چندانی نیافتند زیرا عدم قطعیت می تواند ناشی از ابهام ، کمبود دانش و آگاهی و یا عدم دقت نیز باشد که این عوامل در دنیای واقعی پروژه سهم بیشتری نسبت به احتمال را به خود اختصاص می دهند. در واقع برنامه زمانبندی موثر پروژه نیازمند روشی است که عدم قطعیت غیر تصادفی را پشتیبانی نماید و این مهم با بکار گیری منطق فازی به روشی که در این مقاله توضیح داده خواهد شد قابل انجام بوده و برنامه زمانبندی پروژه به گونه ای نزدیک به واقعیت، بهینه می گردد.

روش مسیر بحرانی ، عدم قطعیت غیر تصادفی ، منطق فازی