مهین حنیفه پور - دانش آموخته کارشناسی ارشد مهندسی منابع طبیعی، همزیستی با بیابان، دانشگاه تهران
رمضانعلی خدابنده لو - دانش آموخته کارشناسی ارشد مهندسی کشاورزی، آموزش و ترویج
محسن حمیدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد زراعت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین پیشوا

موضوع کم آبی در اکثر مناطق خشک و نیمه خشک معضل بزرگی به شمار می رود که بسیاری از فعالیت های عمرانی را با مشکل مواجه می نماید. استفاده بهینه از منابع آبی موجود و تلاش جهت دستیابی به منابع آبی جدید دو راه حل عمده برای رفع نسبی این مشکل به شمار می رود. برنامه ریزی جهت جمع آوری آب باران از سطوح آماده شهری (پشت بام ها، سطح عایق کارخانجات و انبارها باند فرودگاه ها، سطح معابر، خیابانها، جاده ها و ...) می تواند در بسیاری مناطق کشور منبع آب پایدار و مناسب را فراهم کند. استحصال آب باران یکی از شاخص ترین تکنیک های مدیریت بهره برداری از آب باران برای مقابله با کم آبی می باشد که در مناطق مواجه با کمبود آب بسرعت در حال توسعه می باشد. مبنای این روش اختصاص سطحی از زمین برای جمع آوری نزولات و سپس ذخیره سازی آن برای استفاده در زمان مورد نیاز می باشد. با توجه به تنوع روش های استحصال آب باران، باید در انتخاب روش مناسب به ویزگی هایی از قبیل مقدار بارندگی و نحوه توزیع آن، توپوگرافی زمین، و ... توجه شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی حجم آب قابل استفاده از آب باران در استان زنجان است. بر اساس نتایج بدست آمده میزان بارندگی منطقه طی دوره آماری 36 ساله برابر 311 میلیمتر است که بر این اساس حجم آب کل تولیدی 69 میلیارد متر مکعب می باشد که اگر 72 درصد آن را تبخیر و تعرق به حساب آوریم حجم آب قابل استفاده 20 میلیارد متر مکعب می باشد که جهت امور کشاورزی، اب شرب، صنعتی و غیره قابل استفاده است.

کم آبی، استحصال، آب باران، بارندگی