مدیریت بحران حوادث شهری مورد مطالعه سیلاب رودخانه کن سولقان

شهر تهران در مرز جنوبی البرز مرکزی واقع شده است و موجب شده که از هر دو تأثیر پذیرد .تاثیرات ملی بحرانهای این شهر اهمیت مسئله را صد چندان نموده است. بنابراین طبیعی است که با استقرار ساختارو معطوف نمودن برنامه ها و منابع به مدیریت سوانح و حوادث، به دنبال پیشگیری و یا کاهش عوارض آنها باشیم. دستهای از حوادث طبیعی به خودی خود بلا نیستند بلکه طرز زندگی و رفتارانسان است که آنها را به بحران بدل می سازد .اگر سکونتگاه و اموال بدون دفاع در معرض هجوم سیلاب قرار نگیرد، این پدیده طبیعی درصدر فهرست مخاطرات طبیعی تهدید کننده قرار نمی گیرد.رسالت سازمانهای امدادی یاری رساندن به شهروندان در تمامی حوادث است,از سوی دیگر تاسیسات مقابله با حادثه پیش بینی نشده است و یک حادثه براحتی می تواند تبدیل به یک بحران ملی گردد.در برخی از کشورهای جهان چون اسکاندیناوی و ژاپن قرنها است که تدابیر مقابله با سیل و طغیان آب در طرح و اجرای ساختمانها و مکانیابی سکونتگاهها مد نظر قرار گرفتهاند. با آنکه اکثر شهرها و مراکز جمعیتی کشور ما همواره در معرض تخریب ناشی از سیلابها بوده است، هرساله فهرست بلندی از تکرار وقوع سیل و شدت خسارت ناشی از آنها گزارش میگردد. و به جز پارهای اقدامات پراکنده امدادرسانی و نجات، آن هم بعد از وقوع حادثه و معدودی تدابیر موضعی و موقتی، هیچ گونه طرح جامعی برای تجهیز شهرها در برابر سیلاب تهیه و اجرا نشده است.در این مقاله کوشیده شده تا به نقش مدیریت در بحران سیلاب پرداخته شود و به طور اجمالی، چگونگی و منشا سیلاب اخیر کن و سولقان را یا توجه به برداشت های علمی وگزارش سازمان های امدادی موشکافانه تحلیل نماید و راهکارهای مقابله با سیلاب های مشابه را بیان کند.

کلیدواژه ها:

سیلاب ، مدیریت بحران ، مقابله ، سازمان های امدادی ، برنامه ریزی شهری درآتش نشانی ، ایمنی