پریسا قائمی - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد تهران شمال (کارشناس معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز)

کودکان حلقه ی پیوند دهنده ی نسل های گذشته و آینده اند. تربیت نسل آینده بدون توجه به نیازهای کودکان امروز امکان پذیر نیست. خانه اولین مکانی است که سال های ابتدائی عمر هر انسانی ناگزیر در آن سپری می شود و تاثیر پذیری از محیط در این سنین تا پایان عمر، برکسی پوشیده نیست. گسترش زندگی شهرنشینی و رشد بلند مرتبه سازی موجب تغییر الگو های زندگی شده است. و محیط زندگی کودکان هم به ناچار دستخوش این تغییرات شده است. بخش عمده ای از تربیت کودکان در خانه و محوطه ی اطراف آن شکل می گیرد. در گذشته کودک با اتصال روزمره با طبیعت و حضور در فضاهای مختلف خانه و فعالیت بدنی بیشتر، با تجارب شخصی بیشتر مواجه بود. اما شیوه جدید زندگی، تحولاتی در ارتباط افراد و محیط به وجود اورده است. از این رو یکی از چالش های جدیدی که به تازگی توجه معماران را به خود معطوف داشته طراحی دوستدار محیط هایی است که کودک با آنها سروکار دارد. هدف در این تحقیق معرفی ضوابط و الگوهای طراحی مسکن در جهت پاسخگویی به نیازهای جسمی و روانی کودکان می باشد. به این منظور ابتدا به نیازهای کودکان و سپس به مقایسه ی اجمالی زندگی کودک ایرانی در زمان حال و گذشته پرداخته و نحوه ی پاسخگویی این فضاها به نیازهای آنان بررسی می شود و براساس نیازهای جسمی ، تربیتی و روانی کودک، به معرفی ضوابط و الگوهای معماری مسکن دوستدار کودک پرداخته می شود.

الگو ، مسکن ، دوستدار کودک ، روانشناسی محیط