بهروز توکلی
رفیعه هاشمی
مهسا رهنمای هدایت

براساس آمارهای موجود در ایران، حدود 33 هکتار بافت فرسوده در کشور وجود دارد که نیازمند ساماندهی واحیا می باشد. وسعت وگستردگی مناطق فرسوده از یک سو و مشکلات کالبدی، اجتماعی واقتصادی موجود در مناطق ذکر شده از سوی دیگر همواره مسئولین و کارشناسان عرصه شهرسازی و مسائل اجتماعی، اقتصادی را به فکر اندیشیدن راه چاره در این مورد انداخته است. در پی رشد سریع و بی رویه ی شهرها، برخی از فضاهای شهری به خصوص بافت قدیمی، فرسوده شده وکیفیت زندگی در این مکان ها بشدت افول پیدا می کند. طبق نظریه امکان گرایی واحتمال گرایی محیط، تاثیر محیط در شکل گیری وجهت دهی رفتارها امری بدیهی وغیرقابل انکار است و بیان کننده این است که طراحی مناسب محیط میتواند به پایداری اجتماعی یاری رساند. لذا معیارهای دست یابی به پایداری اجتماعی در طراحی بافت های فرسوده و جلب مشارکت مردمی میتواند پاسخی مناسب برای حل این معضل باشد. اینکه پایداری اجتماعی چیست وتا چه حد دو مقوله پایداری اجتماعی و طراحی بافت فرسوده، به یکدیگر وابسته اند و اصولا چگونه بر هم تاثیر می گذارند و اصول ومعیارهای آنها کدامند، موضوع اصلی مورد بحث در این پژوهش می باشد. لذا ضروری استدر این پژوهش سعی بر این بوده با نگاهی تحلیلی نظریات و مبانی نظری مطرح در این زمینه بررسی و اصول ومعیارهای پایداری اجتماعی در طراحی شهری شناسایی شده و ارتباط آن با اصول معیارهای طراحی محلات بافت های فرسوده سنجیده شود ودر نهایت، موارد پیشنهادی در قالب اصول و معیارهای پایداری اجتماعی در محلات بافت های فرسوده ارائه شده است.

بافت فرسوده ، طراحی شهری ، پایداری اجتماعی ، مشارکت مردمی