ژاله کلانتر - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی،واحد قزوین،گروه معماری و شهرسازی ،قزوین،ایران
محمدرضا پورجعفر - استاد مدعو و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی ،واحد قزوین گروه معماری و شهرسازی،قزوین،ایران

طراحی خیابان های مسکونی باید بر پایه ی زیست پذیری استوار باشد.ا مروزه طراحی این خیابان ها به گونه ای است که سرعت خودروها به خاطر مسیر های عریض بالا بوده و عابران پیاده و دوچرخه سواران را مجبور به عقب نشینی کرده است. نتیجه این امر از دست دادن فرصت برای س اکنان محلی به منظور ایجاد جوامع سالم تر و قوی تر است در محلات مسکونی خیابان ها دردسترس ترین فضاهایی هستند که نه تنها برای خودروها بلکه برای مردم ساخته شده اند،بنابراین باید مکانی برای معاشرت همسایگان با یکدیگر و محلی برای تقویت توانایی های جسمی و خلاقیت جوانان و سالخوردگان باشد. هدف پژوهش حاضر طراحی خیابان قابل زندگی است که یکی از راهبردهایی است که می تواند در محلات امنیت، آرامش دسترسی آسان برای هر فرد را با توجه به سن و توانایی او، فراهم آورد.همچنین اتومبیل سواران ، افراد پیاده، دوچرخه سواران و رانندگان وسایل حمل و نقل عمومی می توانند به طور همزمان در ((خیابان قابل زندگی ))رفت و آمد کنند.در واقع خیابان قابل زندگی خیابانی برای همه می باشد .روش پژوهش از طریق چک لیست مشاهده و پرسشنامه جهت ارزیابی کیفی و از طریق برداشت های میدانی و تهیه نقشه های مورد نیاز تدوین جدول سوات و ارزیابی آن از طریق دلفی نموده و با ارائه راهبرد مورد نیاز به ارائه سیاست ها و آلترناتیو های طراحی وانتخاب آلترناتیو بهینه جهت طراحی هر چه بهتر خیابان نموده ایم. که نتیجه حاصل از پژوهش در قالب طرح پیشنهادی برای طراحی خیابان با توجه به معیارهای خیابان قابل زندگی است که موجب شده اتومبیل سواران ،دوچرخه سواران ،حمل و نقل عمومی و عابرین پیاده در خیابان در کنار هم و ایجاد فضایی امن برای حضور تمامی اقشار جامعه (کودکان،سالمندان و گروهای خاص ) است.راهکار خیابان قابل زندگی بدون حذف اتومبیل از خیابان شرایط را برای حضور عابران پیاده مساعد می کند که راهکاری موفق برای خیابان های شهری است.

خیابان قابل زندگی ، عابرین پیاده ، اتومبیل