علی اصغر رضوانی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، عضو هیات علمی مرکز آموزش عالی میراث فرهنگی
سید رضا رضایی - کارشناس ارشد مدیریت جهانگردی، موسسه آموزش عالی علامه قزوینی
امین سالم قهفرخی - کارشناس ارشد مدیریت جهانگردی، ، موسسه آموزش عالی علامه قزوینی

امروزه توریسم را بزرگترین صنعت جهان برحسب اشتغال وتجارت میدانند (سازمان جهانی جهانگردی WTO ). سفر علاوه بر اسباب تفریح و سرگرمی، به تدریج به ابزار شناخت و آگاهی از زندگی مردمان، شناخت جهان پیرامون و غنای بینش و نگرش آدمیان به مفاهیم زندگی تبدیل شده است (شجاعی و نوری، 1386) گردشگری و به ویژه گردشگری فرهنگی ، دریچه های نوینی از شناخت، توسعه و پایداری را برای جوامع به همراه داشته است. مهدی، علی و دیگران (1391) این امر موجب شده است تا امروزه، صنعت گردشگری «به عنوان نیروی محرکه در توسعهی جهانی» (فرهودی و شورجه، 1383)، همه ی ارکان وجودی یک جامعه را دربر بگیرد و به عنوان بخشی از ابعاد توسعهی اجتماعی - فرهنگی، در کنار توجه به درآمد، اشتغال (محمدی و فیضی، 1387) وویژگیهای ساختاری کارکردی خاص که توانسته است خود را در متن گردشگری جهان جای دهد (سانتوس، 2004) گردشگری فرهنگی را میتوان نوعی گردشگری برای آشنایی با میراث فرهنگی، هنری،آداب، رسوم، بناها و آثار تاریخی با اهداف آموزشی، تحقیقاتی و پژوهشی دانست (رضوانی، 1386) ،محاسبات سازمان توسعه و همکاری های اقتصادی (OECD) در این زمینه، نشان میدهد که 40 درصد ازکل سفرهای بین المللی در سال 2009 ، به گردشگری فرهنگی (جغرافیای فرهنگی) مربوط می شود. (ریچاردز و مونستر، 2010).