حمید قنبری - بخش مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه شهید باهنر، کرمان ، ایران
جواد سلاجقه - استاد بخش مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه شهید باهنر، کرمان ، ایران
هومن ابراهیم پور - بخش مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه شهید باهنر، کرمان ، ایران
رضا کامگار - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه شهرکرد، ایران

با مروری بر تاریخچه ی بلندمرتبه سازی در صنعت ساختمان، می توان اواخر قرن نوزدهم میلادی را سرآغاز رشد و توسعه ی سازه های بلند، با کاربری تجاری و مسکونی دانست. در دیدگاه عامه، بلندی حالتی نسبی است ولی از دیدگاه مهندسی، هنگامی می توان سازه را بلند نامید که ارتفاع آن باعث شود نیروهای جانبی ناشی از باد و زلزله، بر طراحی آن تاثیر قابل توجهی گذارند. امروزه، به منظور کم نمودن پدیده ی لنگی برشی، سیستم های سازه ای لوله ای (محیطی) به صورت مرسوم در طراحی سازه های بلند استفاده می شوند. در این مقاله، سیستم های سازه ای لوله ی خرپایی (TT)، لوله ی ترکیبی (CT) و به طور ویژه، لوله ی دسته بندی مهارشده (BBT)، از نقطه نظر فنی- اقتصادی، وقوع پدیده ی لنگی برشی و میزان شاخص جابجایی با یکدیگر مقایسه می شوند. نتایج نشان می دهند که مقادیر شاخص جابجایی و وزن سیستم BBT، در مقایسه با سیستم لوله ی دسته بندی شده (BT)، به ترتیب به میزان 45 و 71 درصد کاهش می یابد.

سازه ی لوله ای، پدیده ی لنگی برشی، لوله ی مهارشده، بارگذاری دینامیکی، شاخص جابجایی