محاربه ازدیدگاه فقهای شافعی وحنفی وقانون مجازات اسلامی

یکی از جرایم مهمی که باعث سلب نظم و امنیت اجتماع می شود محاربه است که شارع مقدس حد آن راتعیین و مجازات شدیدی برای آن مقرر داشته است. با توجه به اهمیت این موضوع هدف اصلی این مقالهبررسی جرم محاربه و افساد فی الارض از دیدگاه فقهای شافعی و حنفی و قانون مجازات اسلامی می باشد که باعنوانهای محاربه در اقوال فقها، محاربه در قانون مجازات اسلامی، محاربه در قانون جدید مجازات اسلامی،ابهامات تقنینی، واکنش کیفری در قبال بزه محاربه موجود گردآوری شده و به این نتایج دست یافته است.محاربه و افساد فی الارض طبق نظر اکثر فقها دو عنوان جداگانه نیستند و ارتباط بین این دو عنوان عموم وخصوص مطلق است. حد محاربه نیز در ماده 190 قانون مجازات اسلامی یکی از چهار مجازات قتل، به دارآویختن، قطع دست راست و سپس پای چپ و نفی بلد در نظر گرفته شده است و این در حالی است که از نظرابوحنیفه و شافعی، مجازات محارب با توجه به عملی که واقع می شود تعیین می گردد. در تعیین مجازاتمحارب دو قول تخییر و تنویع وجود دارد از بین دو قول، قول تخییر از نظر تناسب بین جرم و کیفر و با ظاهرآیه 33 سوره ی مائده و اصول کلی حقوق جزای مادی هماهنگ است.

کلیدواژه ها:

محاربه ، افساد فی الارض ، اخافه