بررسی دلالت های نظریه ها و سبک های مدیریت در بروز نوآوری

این مقاله می کوشد با بهره گیری از نظریه ها و سبک های گوناگون مدیریت، دلالت های آنان را در بروز نوآوری در سازمان بررسی کند. بدین منظور، ابتدا عوامل مثبت و منفی هر یک از نظریه ها، به ترتیب از نظریه ی کلاسیک تا نظریه ی سیستمی، اقتضایی، سازمان یادگیرنده و آشوب تجزیه و تحلیل می شود. سپس دلالت ها ونقش و تأثیر هریک از این نظریه ها در تولید فکر و پرورش نبوغ کارکنان، به ویژه بروز خلاقیت و نوآوری در آنان به تفصیل بیان می گردد. بررسی ها و مطالعات نشان می دهند که برای نوآوری در سازمان، تنها داشتن مدیر و کارکنان خلاق ونوآور کافی نیست. علاوه بر آن، ساختار، استراتژی، محیط، فناوری، اندازه و چرخه ی حیات سازمان، توان کنترل منابع انسانی آن و فرهنگ و نگرش و سبک مدیریت نیز باید مشوق نوآوری باشند و از آن حمایت کنند. دلالت ها حاکی از این هستند که نقش و سهم نظریه های سیستمی و مشارکتی، به ویژه نظریه ی سازمان یادگیرنده و سبک های مشارکتی و تفویضی در بروز خلاقیت و نوآوری در افراد و کارکنان سازمان بیش از سایر نظریه ها و سبک ها است. همه ی مباحث مربوط به ماهیت و مفهوم «سازمان یادگیرنده» و سبک های مشارکتی و تفویضی کمک می کنند که افراد سازمان به فهم مشترکی از تفکر راهبردی دست یابند و در تجربه و دانش یکدیگر سهیم شوند. هم چنین افراد و کارکنان سازمان را برمی انگیزند که برای بینش و عمل یکپارچه و منطقی گرد هم آیند و با هم فکری و هم اندیشی، زیرساخت های لازم را برای نوآوری و تغییر در سازمان فراهم کنند.

کلیدواژه ها:

نظریه ی مدیریت ، سبک مدیریت ، خلاقیت ، نوآوری ، تفکر راهبردی