مهیار غلامی دیزگاه - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری ،دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال،
شاهین ایلیکا - دکتری تخصصی معماری، عضو هیئت علمی گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن،

بر اساس مدلهایی که برای نیاز های روانی انسان مطرح شده نیاز به خلوت و قلمرو از مهمترین موارد زمینه ساز رشد و شکوفایی انسان است. قلمروپایی و فضای شخصی شده بسیاری از خواست های روانی انسان از قبیل امنیت، خلوت و تطبیق محیط با نیازهای خاص را تامین میکند. چنان که انسان همیشه بصورت خود آگاه و ناخود آگاه در صدد اعمال تغییر و قرابت هر چه بیشتر محیط زیست خود به الگوهای ذهنی خویش است. انعطاف پذیری به روند شخصی سازی کمک میکند این بدان معناست که انعطاف پذیری مکانهای عمومی پاسخی در مقابل رفتار شخصی سازی و قلمرو گرایی انسان در فضاهایی است که مالکیت تام بر آنها ندارد. اگر فضا بتواند با تغییر به الگوی ایده آل کاربران نزدیک شود باعث این همانی ذهنیت فرد با فضای موجود می شود. این همانی باعث حس مکان و دلبستگی فرد به محیط می شود این دلبستگی و حس به مکان در درجات بالا به عنوان تعلق به مکان تعبیر می شود. تحقیق حاضر پس از ارایه تعاریف انعطاف پذیری، قلمروگرایی، حس مکان، شخصی سازی و ... با استفاده از آراء نظریه پردازان به تبین رابطه منطقی موجود این مفاهیم می پردازد. یافته ها نشان می دهد انعطاف پذیری فضا در مکانهای عمومی به خوبی می تواند پاسخگوی تمایل درونی افراد به شخصی سازی قلمرو باشد. این پاسخ به حس قلمروگرایی منجر به احساس رضایت و تمایل به ماندگاری در مکان های عمومی را در کاربران ایجاد می نماید

انعطاف پذیری، فضای عمومی، قلمروگرایی، تعلق به مکان، حس مکان