سمیه منصوری مرادیان - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ملایر، ملایر، ایران.

کیفیت زندگی به عنوان مفهومی برای نشان دادن میزان رضایتمندی فرد از زندگی و معیاری برای تعیین رضایت و عدم رضایت افراد وگروه ها از ابعاد مختلف زندگی است. امروزه برنامه ریزان شهری، کیفیت زندگی را به عنوان یک سر فصل مهم در تدوین استراتژی های مربوط مدنظر دارند و هدف نهایی اقدامات عمرانی، خدمات عمومی و زیر ساختی را ارتقاء استانداردهای کیفیت زندگی تعریف می کنند.این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی بوده که با هدف سنجش کیفیت زندگی در مناطق 22 گانه شهر تهران از نظر شهروندان و سطح بندی این مناطق در برخورداری از امکانات و خدمات شهری صورت گرفته است. بنابراین عمده کار این پژوهش بعد از استخراج شاخص هاو تهیه پرسشنامه، ضریب اهمیت هر یک از شاخص ها با مدل AHP محاسبه شده و بوسیله تکنیک TOPSIS و MORIS اقدام بهرتبه بندی مناطق از لحاظ برخورداری از امکانات و خدمات شده است. نتایج هر دو مدل نشان دهنده آن است که منطقه 1 تهران دارای بالاترین امکانات می باشد و مناطق 2 و 3 در رتبه های بعدی قرار دارند. و از لحاظ کمترین امکانات در مدل TOPSIS منطقه 22 و در مدل MORIS منطقه 11 کمترین برخورداری از امکانات را دارا می باشند. نتایج پژوهش نشان می دهد مناطق شهر تهران، از نظربرخورداری از امکانات، همسان نبوده و اختلاف زیادی با یکدیگر دارند و اغلب آن ها از نظر شاخص های کیفیت زندگی در حد مطلوبی نمی باشند. بنابراین پیشنهاد می گردد که مناطق حاشیه جنوبی شهر در اولویت قرار گیرند و با ایجاد امکانات و خدمات و کاهش مشکلات زندگی در این مناطق در جهت کاهش فقر، نابرابری و تبعیضات شهری اقدامات اساسی صورت گیرد

کیفیت زندگی، تهران، مدل VIKOR ، مدل TOPSIS