یاسمن پژوهان فرد - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته ی پلیمر، دانشگاه یزد؛
محمدجواد صراف شیرازی - استادیار، دانشگاه یزد، دانشکده ی فنی و مهندسی، گروه مهندسی شیمی و پلیمر
علی جبالی - استادیار، دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، دانشکده ی پیراپزشکی، گروه علوم آزمایشگاهی

در حال حاضر هرچند راه های مختلفی برای تجویز انسولین ارائه گردیده است، ولی هنوز بهترین روش تزریق وریدی می باشد . مشکل این روش آزادسازی یکجای انسولین است که باعث پایین آمدن نیمه ی عمر بیولوژیکی آن می شود. هدف از این پژوهش استفاده از پلیمر کیتوسان به منظور آزادسازی آرام انسولین در خون است که سه گروه مجزا مورد مطالعه قرارگرفت: به گروه اول انسولین به تنهایی، به گروه دوم انسولین پلیمر و به گروه سوم پلیمر به تنهایی به موش سوری بصورت داخ وریدی تزریق گردید، سپس در فواصل زمانی مشخص خونگیری انجام ید و غلظت انسولین و گلوکز در آن مورد بررسی قرار گرفت. مشخ شد که با تزریق پلیمر به تنهایی میزان تلظت انسولین و گلوکز تغییری نمی کند، ولی با تزریق انسولین مقدار تلظت انسولین بشدت افزایش و مقدار تلظت گلوکز بشدت کاهش یافت، اما با تزریق انسولین پلیمر مقیدار غلظت انسولین بصورت تدریجی افزایش و مقدار تلظت گلوکز بتدریج کاهش یافت. این مطالعه نشان داد که همراهی کیتوسان و انسولین باعث پایداری بیشتر انسولین در خون می گردد و می توان از آن برای ایجاد سامانه های هوشمند استفاده کرد.

کیتوسان، رهایش دارو، انسولین، داخ وریدی