بررسی تطبیقی رمانتیسم در اشعار نادر نادرپور و بدرالشاکر السیاب

در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، نوعی نیاز معنوی، فردی و اجتماعی دست به دست هم دادند و مکتب رمانتیسم را به وجود آوردند. اساس این نهضت ادبی بر تخیل فردی و خلاقیت براساس تخیل بود و در واقع عکسالعملی بود در برابر مکتب کلاسیسم که با زبانی کلیشهای میخواست اخلاقی محدود را تعلیم دهد. گرچه پیدایش مکتب رمانتیسم در ادبیات فارسی و عربی زمینههای مشترک زیادی ندارد؛ ولی همگونیهای زیادی میان پیروان این مکتب ادبی در فارسی و عربی به چشم میخورد این همگونی در استعار بدرالشاکر السیاب1964-1926 م و نادر نادرپور1374-1307ش بیشتر نمود دارد؛ چرا که سیاب، شاعر عراقی و پیشرو شعر نو عربی است در میان شاعران رمانتیک معاصر عربی، وی به دلیل بهرهگیری ماهرانه از اسطوره و اصول مکتب رمانتیسم و پردازش نیکو و دلنشین آنها در سرودههای خود، سرآمد و مشهور گردیده است و نادر نادرپور نیز ادامهی تکامل راه نیما یوشیج، بنیانگذار شعر رمانتیک ایرانی است که البته خود در دورهی بعد یکی از کانونهای اصلی رمانتیسم میشود. تنهایی، گرایش به طبیعت، یادآوری دوران کودکی و تداعی خاطرات گذشته، عشق ورزیدن، اعتراض به ناهنجاریهای جامعه و درد و رنج از جمله مضامین رمانتیکی مشترک دراشعار این دو شاعر معاصر عرب و ایرانی است که هر یک به نوعی نمایندهی مکتب رمانتیسم در دورهی خود بودهاند