محمدجواد خادمی - تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر پلی تکنیک تهران ، گروه مستقل شیمی
لیلا ناجی - تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر پلی تکنیک تهران ، گروه مستقل شیمی
مهران جوانبخت - تهران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر پلی تکنیک تهران ، گروه مستقل شیمی
ناهید لطف الهی - بیرجند، دانشگاه بیرجند، دانشکده شیمی

بیشترین کاربرد الکترولیت های پلیمری در باتریهای قابل شارژ لیتیم به عنوان جایگزینی برای الکترولیت های مایع می باشد. مزایایی همچون غیرقابل نشت بودن الکترولیت، دانسیته انرژی بالاتر، قابلیت انعطافپذیری بیشتر و ایمنی بالاتر توجه بسیاری از محققین را به سوی توسعه باتریهای لیتیم پلیمری و دیگر وسایل الکتروشیمیایی مانند ابرخازن ها و سنسورها جلب نمود. در باتریها، الکترولیت پلیمری بهعنوان غشا جداکننده باید شرایطی از قبیل هدایت یونی بالا، عدد انتقال کاتیون بالا، پایداری ابعادی خوب، پایداریالکتروشیمیایی بالا و سازگاری شیمیایی با آند لیتیم و مواد کاتدی و بالأخره پایداری مکانیکی مناسبی را تأمین نماید [1] . در این پژوهش هدف ساخت الکترولیت های پلیمری نانو کامپوزیتیبر پایه پلی متیل متاکریلات برایباتریهاییون لیتیممیباشد. هدایت یونی این پلیمر 1.2mS/cm است که به منظور ارتقاء این پارامتر از نانو ذره تیتان به عنوان محیطتسریعکننده انتقال یونی استفاده میشود.ا مپدانس اسپکتروسکوپی و ولتامتریچرخهای به ترتیب برایمطالعهی هدایت یونی و تعیین محدوده پتانسیل باتری غشاهای نانوکامپوزیتی ژل الکترولیت پلیمری بکار گرفته میشود. اضافه کردن اکسید غیرفعال )2TiO ( به الکترولیت پلیمری با توجه به بهبود پایداری مکانیکی، افزایش هدایت یونی و ایجاد پایداری بین الکترود- الکترولیت به تازگی تبدیل به یک روش روزافزون و جذاب شده است [2] . مراحل انجام آزمایش شامل تعیین هدایت الکترولیت های مایع، تعیین بهترین درصد وزنی پلیمر، تهیه غشا الکترولیت های پلیمری و تهیه غشای الکترولیت های نانو کامپوزیتی میباشد

باتری یون لیتیم الکترولیت پلیمری نانوکامپوزیت پرکنندههای معدنی