بابک پورقهرمانی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد مراغه، گروه حقوق کیفری وجرم شناسی، مراغه، ایران
علی صابرنژاد - دانشجوی دکتری حقوق بین المللعمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات،دانشکده حقوق و علوم سیاسی، تهران، ایران

فضای مجازی فضایی است که قوانین خاص خود را دارد. امروزه تهدیدها در قالب شبکه های رایانه ای و مخابراتی رو به افزایش است.بخش های کلیدی اقتصاد تمامی کشورها در حال حاضر، از جمله امکانات دولتی و خصوصی، بانک داری و امور مالی، حمل ونقل، تولید، پزشکی و... همگی برای انجام عملیات روزانه وابسته به رایانه ای ومخابراتی هستند. هدف از حمله ی سایبری، دست یابی به اطلاعات سایر کشورها، ایجاد وقفه در تجارت و یا ایجاد خدشه در زیر ساخت ها مانند آب، برق، حمل و نقل و... به نحوی که هزینه های اقتصادی را افزایش دهند. .وجود نداشتن قوانین بین المللی باعث شده که هر کشوری به خود اجازه دهد تا برضد کشوردیگر وارد جنگ مجازی شود.اما در در مارس 2013 انتشار راهنمای تالین پیرامون حقوق بین الملل قابل اعمال بر جنگ افزارهای سایبری ،که به درخواست و سفارش ناتو انجام گرفته بود،تفکر اغلب حقوقدانان فضای سایبری که در حیطه ی جنگ سایبری قلم فرسایی می نمودند را معطوف به این گردانید که ،آیا مفهوم توسل به زور در این فضا نیز به همان شکل که در بند 4 ماده 2 منشور سازمان ملل است شکل خواهد گرفت یا نه؟ نوشتار حاضر می کوشد تا با تحلیل مسئله ی توسل به زور در جنگ سایبری ظرفیت ها و چالش های احتمالی تعمیم بند 4 ماده 2 منشور سازمان ملل را به این نوع جنگ بررسی نموده و مشخص نماید که چنین تقنینی درباره ی جنگ سایبری،زمینه ساز صلح سایبری خواهد بود یا تداعی کننده ی نابسامانی های نوین

حقوق بینالملل،جنگ سایبری،توسل به زور،جنگ افزارهای سایبری،صلح سایبری