زهرا بختیاری - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان اصفهان ،گروه معماری ، اصفهان ، ایران
عبدا... جبل عاملی - هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان اصفهان ، گروه معماری ، اصفهان ، ایران
سیده مرضیه طبائیان - هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات اصفهان ، گروه معماری ، اصفهان ، ایران

در شهرهای سنتی ایران، نواحی مسکونی به محله های مختلف و مجزا تقسیم می شدند در واقع مفهوم محلات سنتی یک تشکل اجتماعی است که فضاها و محوطه های عمومی آن به شکل عام و باز به شکل خاص مکانی جهت برقراری روابط اجتماعی و ارتباطات چهره به چهره است .به دنبال تغییر در شرایط و عوامل مؤثر بر گسترش و توسعه ی شهری در دوران اخیر، محلات جدیدالاحداث با نادیده انگاری به ارزش های فرهنگی و هویتی محلات سنتی تنها در حد یک حوزه ی تقسیماتی در شهر پدید آمده اند در این میان فضای باز به عنوان مهمترین عنصر شهر که اساساً شهر یا محله به واسطه ی آن تعریف می گردد ، از این امر مستثنی نبوده و متناسب با نیازهای روانی ساکنین شکل نیافته است .به همین دلیل به کارگیری اصول و قواعدی که هم بتواند مفهوم محلات گذشته را بدان بازگردانده و چشم اندازی به سوی آینده ی شهری باشد در باز نگری و طراحی محلات و فضاهای باز آن امری ضروری تلقی می گردد.بنابراین پژوهش حاضر به کار گیری اندیشه های مکتب اصفهان را به عنوان نماد معماری بومی ایرانی اسلامی و اصول و قواعد شهر خلاق را به عنوان نماد - معماری معاصر؛ راهی کارآمد در جهت رسیدن به محله مسکونی خوب و فضاهای باز مناسب میداند روش تحقیق پژوهش حاضر به صورت کیفی شامل مطالبات اسنادی، کتابخانه ای، مطالعات میدانی و دسترسی به درگاهای اینترنتی معتبر می باشد و از نوع کاربردی است و درنهایت نگارنده پس از تحلیل داده های گردآوری شده آن را در غالب نتایج و راهکارهای عملی بیان می کند

فضاهای باز، محله، شهر ایرانی اسلامی، شهر خلاق، خلاقیت