محمود غلامی توران پشتی - کارشناس ارشد زراعت و اصلاح نباتات
مهدی نقی زاده - دانشجوی دکتری زراعت دانشگاه زابل
عباس رضایی

همزمان با افزایش جمعیت، نیاز جوامع به مواد غذایی نیز افزایش یافته و توسعه بخش کشاروزی امری بدیهی است. اما افزایش تولید در بخش کشاوزی نیز رابطه مستقیم با حجم منابع آب مورد استفاده در این بخش دارد. لذا با توجه به محدود بودن منابع آب موجود در بخش کشاورزی ، یا بایستی به دنبال منابع جدید تامین آب بود و یا اینکه کارایی مصرف آب را در حد واحد سطح افزایش داد. افزایشکارایی مصرف آب نیز منوط به بهبود روش های مدیریتی آبیاری مزارع و استفاده از تکنیک های جدید به منظور کاهش تلفات آب میباشد. از جمله روش هایی که اخیرا برای افزایش کارایی مصرف آب مورد توجه قرا رگرفته است، استفاده از مواد هیدروژل با قابلیت بالای جذب رطوبت است. تحقیقات مختلف نشان داده است که استفاده از این مواد میتواند توانایی خاک را در حفظ وذخیره رطوبت چندین برابر نموده و تلفات آب راکاهش دهد. ضمن انکه آزاد سازی تدریجی رطوبت درخاک مانع از بروز تنش خشکی بر گیاه زراعی می شود . اما از آنجا که این مواد ترکیبات سنتزی شیمیایی هستند لذا استفاده دراز مدت و کنترل نشده از انها ممکن است خسارات جبران ناپذیری بر خاک های زراعی داشته باشد و از این رو امکان تجزیه پذیری انها درخاک بایستی مورد توجه خاص قرار گیرد. در اینمقاله مزایا و معایب استفاده از این مواد به تفصیل مورد توجه قرار گرفته است.