حسن نحفی - دانشجوی کارشناسی ارشد مطالعات برنامه درسی دانشگاه شاهد
مهدی سبحانی نژاد - دانشیار گروه علوم تربیتی دانشگاه شاهد
عباس شکاری - استادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه کاشان

درگذشته نه چندان دور تصوربراین بود که ، نظام های تعلیم وتربیت بدون توجه به تنوع وگوناگونی فرهنگ ها و باورهای مردم دیگرسرزمین ها ، برنامه ریزی کنند, اماامروزه باازمیان رفتن مرزهای قراردادی جغرافیایی ، اجتماعی ، فرهنگی، فلسفی وفکری وباتوجه به تاثیر فرهنگ ها بریکدیگر، ناگزیر باید، به این مهم توجه شود. حضورفرهنگ ها در کناریکدیگر وتلاقی آن ها، احتمال ایجادچالش وتنش درمیان افرادراافزایش داده است ( نیتوف 2004: 57) .بدین جهت پیش بینی سازوکارمناسب به منظور نردیکی فرهنگ ها، ایجاد تفاهم وتعادل میان آن هادرجهت همزیستی مسالمت آمیز ورفع سوء تفاهم های احتمالی ضرورت مضاعف می یابد. درچنین شرایطی نظام آموزش وپرورش برای پاسخ گویی به چنین نیازی ناگزیراست ، درکنار ارائه دانش های تخصصی ، به دانش آموزان کمک کند دانش ومهارت هایی راکسب کنند که بتوانند درمواجهه باتعاملات فرهنگی موفق باشند( حکیم زاده ، کیامنش وعطاران ، 1386: 28) .دراین راستا، ازجمله رسالت های اساسی نظام تعلیم وتربیت درجوامعه چندفرهنگی طراحی برنامه های درسی حساس به فرهنگ و پاسخ گو به ویژگی های بین فرهنگی است که به افراد جهت حفظ فرهنگ و هویت شخصی و اجتماعی کمک می کند (شکاری و همکاران ، 1392: 3).

تغییر برنامه درسی ،آموزش چند فرهنگی ،رویکردها