فاطمه ثقه الاسلامی

قصه گویی به عنوان یک روش تربیتی همواره به وسیله بزرگ تری آموزگاران جهان به کارگرفته شده است . پیامبران اولوالعزم ومصلحان بزرگ جوامع بشری ازحضرت ابراهیم (ع) وحضرت خاتم پیامبران (ص) ازاین روش برای نزدیک شدن به مردم و تلطیف عواطف آن به خوبی استفاده کرده اند. شنیدن فریاد شادی کودکان ومشاهده ی چهره، همراهی هیجان و دلهره وآرامش وسکوتشان احساس شعف ورضایتی عیمق تروجودمعلم ایجادمی کند. نخستین دانشمند تربیتی ک درقرون جدیدارزش واهمیت تربیتی داستان رادریافت. فروبل آلمانی موسس کودکستان است. اواساس کار تربیت را درکودکستان برداستان ها نهاد. گنجاندن قصه گویی دربرنامه سازی برای کودکان ونوجوانان ازآن جهت اهمیت بیشتری پیدامی کند که ادبیات ما مملوازداستانس های شیرین، پندآموزوکهن الگوهایی است که می تواند علاوه برایجاد جذابیت بخشی از هویت ملی ودینی مارابه کودکا ونوجوانان به عنوان گروه سنی پیاه منتقل کندو شرایطی رافراهم سازی که وقتی افراد جامعه کودکی را پشت سرمی گذارند باجلوه های مهم فرهنگ ملی بیگانه نباشند.

قصه ،قصه گوئی ، برنامه درسی