مریم انگورج - دانشجوی مقطع کارشناسی محیط زیست دانشگاه آزاد لاهیجان

گردشگری از قدیم با انگیزه های متفاوت صورت می گرفت. در ایران گردشگری به معنای امروزی از دهه 1330 آغاز شد.بومگردی سبب رشد شخصیت و ارتقا معرفت از فرهنگ ها می گردد. اسلام نیز سیر در طبیعت را تفکری برای اهل علم می داند. ازجمله شاخه های گردشگری اکوتوریسم است که از دهه 1970 وارد ادبیات جهان شده، هر سال هم در مقایسه با گردشگری دوبرابررشد دارد و به معنای سفرهای مسئولانه و هدفمند طبیعت است. در میان گزینه های مختلف گردشگری، بومگردی با حفظ محیطزیست، التزام به توسعه جوامع و احترام به ویژگی های فرهنگی از جمله گزینه ای است که بیشترین سازگاری با مفهوم پایداری رادارد. از ابعاد اکورتیسم می توان دامنه نوردی، توریسم کوچ، طبیعت درمانی، ورزشهای ساحلی، شکار و از جاذبه های طبیعیکشور به قله های مرتفع، دریاچه ارومیه، جنگلهای شمال، رودخانه ها، آبهای معدنی و ... اشاره نمود. حفظ تنوع زیستی،مشازرکت در تأمین رفاه اجتماعی از اهداف اکوتوریسم می باشد، همچنین کمک به اقتصاد محلی و ترویج فرهنگ زیست محیطیاز اثرات مثبت اکوتوریسم و آلودگی، تخریب محیط و نابودی گونه های جانوری و گیاهی از اثرات منفی آن می باشد. برای حفظاکوتوریسم پایداری آن بایستی مد نظر باشد که با سازماندهی، برنامه ریزی درست، مشارکت مردم محلی و آموزش می توان بهآن رسید. سازمان محیط زیست برای تحقق اصل پنجاه قانون اساسی در راستای توسعه پایدار وظایف دشواری دارد، بررسیاجمالی اکوتوریسم از اهداف تحقیق نبود متولی مخصوص و ضعف مدیریت از یافته های آن است.

گردشگری در طبیعت، اکوتوریسم، پایداری اکوتوریسم، حفاظت از محیط زیست و اثرهای طبیعی، پایداری جوامع محلی