ارزیابی میزان موفقیت شهرها در بازسازی پس از زلزله در ایران بر اساس اصول توسعه پایدار (نمونه موردی:شهرستان رودبار)

شهر و زندگی در آن در کنار آسایش و رفاهی که برای ساکنان خود به ارمغان آورده ،در درون و برون خود خطرات فراوانی رانیز به همراه دارد.زلزله یکی از پدیده های طبیعی است که با وقوع خود در کشورهای آسیب پذیر تلفات و خسارات سنگینی را به بار می آورد.کشور ما نیز به واسطه قرار گرفتن در کمربند زلزله خیزی و وجود گسل های متعدد در بستر کالبدی آن توام با آسیب پذیری سکونت گاه های شهری ناشی از تراکم انسانی و ساختمانی و شهرسازی نامناسب و ...از پیامد زلزله های مخرب به شدت متاثر گشته است.یکی از مهم ترین اقدامات در مدیریت بحران پس از امداد رسانی و اسکان موقت،مرحله بازسازی و بازتوانی است. با توجه به اینکه زلزله سال 1369 در شهرستان رودبار با بزرگای7/4 درجه در مقیاس ریشتر با بیش از 37 هزار نفر کشته ،یکی از مخرب ترین زلزله های دنیا در ربع آخر قرن گذشته و بزرگترین زلزله قرن گذشته در ایران معرفی شده بود،هدف از این مقاله تاکید بر اهمیت ارزیابی دقیق و همه جانبه پروژه های بازسازی در سطوح مختلف سیاست ها و برنامه ها با توجه یه مقیاس زمانی و مراحل مختلف اجرای پروژه و نتایج و اثرات بلند مدت آن ها می باشد.این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی توصیفی و ابزار کتابخانه ای و به کمک نتایج حاصل از مشاهدات محلی به بررسی نقاط ضعف و قوت بازسازی های انجام شده،ارزیابی میزان موفق بودن در روند بازسازی و هم چنین فرصت های به وجود آمده برای توسعه دوباره پس از بازسازی در شهرستان رودبار می پردازیم.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، بازسازی ، زلزله ، توسعه پایدار ، شهرستان رودبار