نگاه معنا گرایانه به رابطه انسان و طبیعت در معماری و شهرسازی اسلامی

یکی از مقولاتی که بسیار مهم است رابطه انسان با طبیعت و نقش طبیعت در شهرو در پی آن در زندگی انسان است که این نقش رامی توان با تحقیق در مورد رابطه بین انسان و طبیعت و شناسایی تأثیر متقابل آن ها به یکدیگر جستجو کرد، طبیعت برای انسان کمال است، نهایت زیبایی است، چرا که به زندگی و ارزش هایش تحقق می بخشد. نیاز خودآگاه انسان به ارزش های فضای طبیعی سرآغازی است بر تفکر انسان نسبت به تولید فضای مصنوع،نور و تاریکی، صدا و بی صدائی وبه تبع آن ها حرکت و سکون، صفت های ویژه ی فضای طبیعی در جهت جوابگویی به نیاز انسان در قالب درک نیاز است. و از آن رو که رویکرد این مقاله اسلامی است، می بایست به شناخت طبیعت از نظر اسلام و رابطه آن با انسان پرداخت که همانگونه که قرآن از طبیعت در آیات متعددی یادکرده است می توانیم به این ارتباط دست یابیم.در اسلام، اتصال جدایی ناپذیر بین انسان و طبیعت و همچنین بین علوم طبیعت و مذهب یافت می شود. اسلام، از طریق امتناع از جدا ساختن انسان و طبیعت به طور کامل، نگاه یکپارچه خود نسبت به عالم وجود را حفظ کرده است. درواقع بشر برای طبیعت مجرای فیض و رحمت است . اهمیت تحقیق:رابطه میان انسان و طبیعت و نقش طبیعت در معماری و شهرسازی در تعالیم اسلامی مورد تاکید قرار گرفته، بنابراین اهمیت طبیعت در زندگی انسان بر ما پوشیده نیست، اما باید این ارتباط را به صورت معنا گرا مورد بررسی قرار داد تا بتوان با بازشناسی این اندیشه های پنهان و باز تولید آن در طراحی امروز، معنای پیوند انسان و طبیعت را در آثار خود با همان اصالت و کمال درونی اش به عرصه ظهور رساند. روش تحقیق در این پژوهش مروری بر ادبیات این حوزه از نگاه صاحب نظران و ترکیب حفظ ساختارهای نگارشی با استناد به منابع مکتوب از دیدگاه اسلام گرایان و مفاهیم دینی پا گرفته در این سیطره می باشد .

کلیدواژه ها:

معنا ، جهان بینی ، طبیعت ، انسان ، اسلام ، قرآن