الگویابی طرح مسکن دونسلی درزندگی آپارتمانی کنونی

با توجه به زندگی روزمره ی نسل کنونی، می توان خبرهایی از حال ناخوشایند زندگی شنید. پایین آمدن کیفیت زندگی، افزایش سن ازدواج، بالا رفتن سن بچه دار شدن، کاهش تعداد فرزندان و ... تنها مواردی از حال مریض زندگی کنونی است. این سوال پیش می آید که چرا سرزندگی گذشته در بطن زندگی امروزی ما کمتر جریان دارد و روز به روز این رود جاری به باریکه ای کم جان تبدیل شده است؟ نا بسامانی های اجتماعی- تربیتی جامعه ی امروزی ریشه در چه امری دارد و از کدام کمبود ها ناشی می شود؟ و چرا روز به روز فشار زندگی برای نسل های جوان بیشتر محسوس می باشد؟ این مقاله بر اساس دغدغه ی گسست نسلی ایجاد شده در جامعه شکل گرفته است و به نظر می رسد انقطاع فضای زیستی بین نسلها ی مجاور می تواند عاملی برای این بیگانگی نسلی به شمار رود. با توجه به محدودیت های موجود در سبک زندگی کنونی، این مقاله در صدد یافتن امکان یا عدم امکان همجواری نسلی در آپارتمان های کنونی می باشد. برای این منظور با بازخوانی خاطرات و تجربه ی شخصی نگارنده و بررسی نمونه ی موردی، اطلاعاتی در مورد نحوه ی زندگی و فضاهای زیستی و رفتار های فضایی بدست آمد که خصوصیات زندگی چند نسلی در زمینه های اجتماعی و معماری را بیان می کند. این روند تلاشی است برای بازیابی سبک زندگی دو نسلی و رسیدن به یک الگوی طرح ریزی مسکن هایی از این قبیل می باشد که طی بیانیه هایی ارائه می شوند

کلیدواژه ها:

مسکن ، خانواده ، زندگی چندنسلی ، معماری ، معماری داخلی