تاثیر سازماندهی شریانهای شهر سنتی در شهرسازی معاصر

عدم اتصال صحیح بافت جدید و قدیم، از جمله معضلات ساختاری شهرهای دارای قدمت تاریخی میباشد. بازتاب این مسئله در سیستم زندگی شهری به گونهای است که گوئی زندگی صرفاً در بافت جدید شهر جریان دارد و بافت قدیمی بدلیل عدم قابلیت تطابق مناسب با قسمتهای جدید همواره به عنوان بافت پر معضل شهر مطرح است. این پژوهش سعی بر آن دارد تا از طریق استخراج ماهیتها و جریانات موثر در سازماندهی ساختارهای بافت کهن، قابلیت احیاء و گسترش این ساختارها در توسعههای جدید شهر را فراهم آورد. شریانهای شهری در مقیاس کل و مسیرهای دسترسی و مرکز محلات در مقیاس کوچکتر به عنوان مهمترین اجزاء ساختار سازماندهی بافتهای سنتی هموارهتحت شرایط فرهنگی و محیطی دچار تحول بودهاند. این پژوهش با بررسی موردی بافت تاریخی مراغه، با بهرهگیری از روشهای تحلیل تاریخی و مطالعات میدانی-کتابخانهای و تمرکز بر ساختار شریانهای بافت سنتی به عنوان جریان اصلی زندگی و ارگانیزم سازماندهنده شهر کهن (به عنوان مهمترین عامل تاثیرگذار و تاثیرپذیر از زندگی جاری در بافت) و همچنین انجام مطالعات تطبیقی با ساختارهای معاصر تدوین فضای شهری، رویکرد مناسبی در جهت توسعه و ارتباط بیواسطه این ارگانیزمها بین قسمت قدیمی و جدید شهر را فراهم آورد بطوریکه توسعه شهری از طریق بسط و گسترش ارگانیزمهای سازماندهی بافت کهن و متناسب با شرایط زندگی معاصر منجر به تدوین ساختار یکپارچه شهری گردد

کلیدواژه ها:

بافت سنتی ، توسعه شهری ، شریانهای ساختاری ، ارگانیزم