بازشناسی آموزه های الگوی واحه درایجادتالابهای مصنوع درشهرهای خشک ایران

اگرچه از روی آوردن متخصصان به گرایش های منظر بو مگرا در کشورهای پیشرفته ی دنیا بیش از دو دهه می گذرد و امروزه احیای تالاب های ازدست رفته یا رو به نا بودی و احداث تالاب های مصنوع در شهرها که علاوه بر ارتقای معیارهای محیطی و زی بایی شناسی منظر شهری، رشد و پیشرفت اجتماعی و به بود اقتصادی را به همراه دارد از رویکردهای نوین در معماری منظر است، متاسفانه شهرهای ایران همچنان از خلاء راهکارهای سازنده و اقدامات بنیادین در راستای بهره گیری از این دانش کاربردی متضرر می شوند. این در حالی است که مطالعه در دانش بومی ایرانیان در زمینه ی احداث و مدیریت منظر آبی شیوه های درخشانی چون الگوی واحه را به دست میدهد. در این مقاله سعی شده است تا ضمن بررسی فواید و پتاسیل های اکوسیستم تالاب به روایت معماری منظر جایگاه و کاربرد آن به ویژه در شهرهای مناطق گرم و خشک ایران مورد توجه قرار گیرد. مقاله درپی پاسخ به این سوال است که آیا می توان به مدد آموزه های دانش بومی، از تالاب های مصنوع به عنوان راهکاری نو و طبیعت گرا در به بود شرایط اکولوژیکی شهری مناطق گرم و خشک ایران بهره برد؟ روش کلی تحقیق در این مقاله تفسیری-تاریخی و توصیفی بوده و داده های تحقیق، عمدتاً از طریق مطالعات اسنادی به دست آمده است. نتایج حاصله، نشان می دهد که با مطالعه در تالاب های شهری ساخته شده در اقلیم های مختلف جهان و استفاده از تجربیات و نوآوری ها و تلفیق آن با راهکارهای سنتی آزموده شده در سالیان طوالانی در مناطق گرم و خشک کشور نظیر الگوی واحه می توان به پاسخ پرسش های موجود در زمینه ی امکان احداث این اکوسیستم های مصنوع در شهرهای گرم و خشک ایران و بهره مند شدن از فواید انکار ناپذیر آن در محیط های شهری دست یافت

کلیدواژه ها:

منظربوم گرا ، تالاب ، تالاب مصنوع شهری ، شهرهای گرم و خشک ایران ، الگوی واحه