مدیریت شهری پایدار، توسعه پایدارشهری

جوهره مدیریت شهری، احساس مسئولیت در پاسخگویی به نیازهای حال و آینده جامعه و تحقق اهداف تعیین شده است که تنها در پرتو توازن و هماهنگی در تحولات ساختاری جامعه محقق می گردد. در واقع ایده مدیریت شهری، متأثر از سه عامل؛ ضرورت نزدیک کردن سیاستها و اصطلاحات اقتصاد کلان ملی و اقتصاد شهری، بهره گیری از برتری های نسبی شهرها و نقش آن ها در فرآیند توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و آگاهی از وجود همبستگی میان دو بخش دولتی و خصوصی به عنوان دو رکن مکمل در هدایت تغییرات ساختاری، که بایستی با مشارکت سایر نهادهای غیردولتی و نهادهای اجتماعی صورت گیرد می باشد. ارتقاء کیفیت زیست پایدار، محوری ترین رویکرد پایدار شهرسازی است که وجوه مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست محیطی را در بر می گیرد. پژوهش حاضر بر آن است تا با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، در راستای دستیابی به ایجاد شهری پایدار به شیوه مردم سالارانه و برنامه ریزی از پایین، ارتقاء کیفیت زندگی و توسعه شهری پایدار را که در گرو تحقق شرایطی از قبیل؛ قابل زیست بودن، برخورداری از مدیریت محلی کارآمد، رقابت پذیری و برخورداری از نظام اعت بار بانکی می باشد، در مدیریت شهری ایران مورد بررسی قرار دهد. نتایج حاصل از این پژوهش برآن امر دلالت دارد که پایداری شهری، به مقابله با الگوی تولید یا توزیع و مصرف ناسازگار با طبیعتی می پردازد که به اتمام منابع و تخریب محیط زیست می انجامد و تنها فرآیند توسعه ای را تأیید می کند که به به بود کیفیت زندگی انسان ها، در حد پذیرش نظام های پشتی بان حیات منجر می شود. بدین منظور در ابعاد اجتماعی و اقتصادی پایدار شهری، به نگرش همه جان به نیاز است تا سرمایه اجتماعی را شالوده آموزش اجتماعی و سپس توانمندسازی اجتماعات محلی قرار دهد. این دستور کار برنامه ریزان و مدیران شهری شجاع است تا آرمان شهری دست یافتنی به نام شهر پایدار به شیوه مردم سالارانه و از پایین بر پا شود

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، مدیریت شهری پایدار ، توسعه پایدارشهری ، شهرپایدار