بازآفرینی هویت معماری ایرانی با الگو برداری از مولفه های معماری زندیه

شهر به عنوان نمود زندگی و فرهنگ بشر و به عنوان جایی که شهروندان هر روزه از آن تاثیر می پذیرند اهمیت دارد.ساختمان های شهری با فرم ها ونمودهای مختلف در حال ساخت هستند اماچیزی که ساختمان های امروزه مارا فاقد ارزش و معنا می کند بی هویتی ساختمان هاست . وقتی صحبت از هویت می شود چالشی پیش می آید که معماری چقدر بر گرفته از معماری دوره های پیش یا بومی می باشد وچقدر وابسته به تکنیک ها و اندیشه های معاصر دنیا. جهت معنا بخشی به ساختمان ها باید به هویتی دست یافت که برای انسان ها قابل پذیرش باشد .معیار با ثبات و اصالت بودن ساختمان ها باهویت بودن آنهاست.دستیابی به معماری با هویت مستلزم ایجاد پیوندمطلوب با گذشته است .هویت هر مکان را با حس مکان می شود درک کرد که به محیط معنا می دهدوعامل دیگری که باعث با هویت بودن ساختمان ها می شود این که افراد در محیط خاطره سازی کنندو حس تعلق به آن محیط پیدا کنند و آن محیط برای آنها منحصر به فرد می شود و دارای هویت می شود.دوران زندیه جز دوران های کمال و شکوفایی معماری ایرانی است که باعث بوجود آمدن بناهایی شده است که در رقابت با معماری امروز معاصر هستند بناهایی که تا به امروز ماندگار شده اند و باعث ایجاد خاطره در ذهن افراد و حس مکان شدند وهویت دارند.با توجه به اینکه این بناها در زمان خود با توجه به گذشته و تاریخ و ارزش های یک فرهنگ بوجود آمده اند و دارای مولفه هایی هستند که حس مکان و خاطره سازی را در افراد بوجود می آورند و تبدیل به سمبل ها و نمادهایی شده اند که فرهنگ وآن شهر را به خاطر می آورندو دارای هویت هستند .در این مقاله سعی می شود با بررسی و استخراج این مولفه ها و الگوبرداری از این مولفه های هویت ساز در معماری دوران زندیه به راهکارهایی برای بوجود آوردن یک معماری با هویت ایرانی دست یافت. روش تحقیق این مقاله اسنادی و کتابخانه ای است.

کلیدواژه ها:

هویت ، حس مکان ، معماری زندیه