یاسر رزاقی گل افشانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد سوادکوه، گروه معماری، سوادکوه، ایران
رامین فرشیدفر - استاد راهنما، مربی و عضو هیئت علمی گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد، قائمشهر، ایران
سودابه مهری - استاد مشاور، مربی، عضو هیئت علمی گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد سوادکوه، سوادکوه، ایران

امروزه حوزه های بازیافت را به عنوان املاک مهمی در جهت رسیدن به هدف رونق شهری می دانند. به منظور ارزیابی اینکه حوزه های بازیافت برای چه مواردی می تواند مورد استفاده قرار گیرد و همچنین چه اصولی باید در طراحی توسعه مجدد آن رعایت گردد. نیاز به شناسایی خصوصیات آنها و پتانسیل موجود آنهاست. توسعه در حوزه های بازیافت، در بعضی مواقع پاکسازی کامل سایت بر حس مکان آن خدشه وارد می کند. بنابراین برخی از بناها در حوزه بازیافت ارزش تاریخی دارند و جزء عناصر یادمانی از نظر شهروندان هستند که در هنگام توسعه و باززنده سازی باید حفظ شوند. نوع مداخله ای که در سایت مورد نظر به منظور حفظ ارزش تاریخی و فرهنگی می توان درنظر گرفت. روش حفاظتی- تزئینی است. این روش بر معاصر سازی سازمان فضایی و پاسخگویی به شرایط جدید زیست و تولید پای می فشارد ولی نگاه آن بیشتر جنبه احساسی و محافظه کارانه دارد. با بررسی نقش حیاط مرکزی در معماری سنتی ایران و پاسخگویی آن به نیازهای انسانی در مقیاس خرد و بسط آن به عنوان حیاطی برای شهر در مقیاس شهری برای پاسخگویی به نیاز شهروندان به حفظ حس مکان و رشد و توسعه حوزه بازیافت پرداخته شده است. که در نهایت به تعریف کامل و جامعی از حیاط شهری پرداخته می شود که جزئیات آن با توجه به شرایط اجتماعی و فرهنگی سایت مورد نظر تغییر پذیر می باشد. می توان حیاط شهری را نمودی از میادین شهری در جامعه امروزی دانست که در واقع همان نقش میادین در سنت را در جامع مدرن امروز ایفا می کنند.

حوزه بازیافت، حیاط شهری، حیاط مرکزی، Brownfield، نساجی شماره 2 قائمشهر