بررسی مؤلفه های پایداری در معماری سنتی ایرانی (با تأکید بر شهر بوشهر)

بحران مسئله اقلیم و منابع طبیعی که روز به روز در حال کاهش است ناشی از سبک زندگی و همینطور سبک ساخت و ساز در خانه های مدرن و تقلیدی امروز است. همانطور که می دانیم معماری پایدار در پی ارتباط مستقیم با طبیعت و تأکید بر ایجاد آرامش و رفاه برای انسان است. چنانکه معماری بومی هر منطقه از ایران نیز در پی ایجاد شرایط آسایش و زندگی بهتر راه حل های متعددی در هر دوره از زمان و در هر اقلیم اندیشیده است. بنابراین شناخت معماری سنتی ایران به عنوان جلوه کامل معماری پایدار حائز اهمیت است. در این مقاله سعی بر آن است تا معماری سنتی ایران را در یک اقلیم همچون اقلیم گرم و مرطوب شهر بوشهر بررسی نموده و عامل های پایداری در معماری سنتی بوشهر را نشان دهیم که چگونه می توان با الگو برداری مناسب از اینگونه معماری در جهت بهبود حال معماری تقلیدی که هویت و سنت ایران و معماری اصیل را بازگو می کند گام برداشت. آنگونه که در شهر مصدر ابوظبی شاهد آن هستیم فاستر نمونه بارزی از الگوبرداری از معماری سنتی حاشیه خلیج فارس از جمله بوشهر را در معماری معاصر و تکنولوژیکی خود به نمایش می گذارد. برای ایجاد شالوده ای انسجام بخش در مقاله پیش رو روش تحقیق به کاربرده شده، روش توصیفی- تحلیلی بوده برای بدست آوردن نتایج مطلوب و ارائه پاسخ مناسب به سوالهای فوق از مطالعات میدانی نظیر مشاهده و کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. از این رو ابتدا تعاریف سنت و معماری بومی و پایدار را مطرح کرده و سپس به بررسی موردی معماری پایدار سنتی در این شهر پرداخته و آن را مرحله به مرحله بازگو می کنیم. باید توجه داشت که منظور از الگوبرداری، کپی کردن از معماری سنتی نمی باشد بلکه ایده گرفتن و استفاده از اصول معماری اقلیمی اینگونه مناطق جهت دست یابی به پایداری می باشد به گونه ای که به محیط زیست اسیب نزند.

کلیدواژه ها:

الگوهای پایدار ، معماری سنتی ، اقلیم بوشهر ، بافت شهری