بازخوردهای حذف حامل های انرژی در گرایش مردم به معماری پایدار درشهرهای شمالی ایران

در تمامی اعصار، بازتاب دگرگونی های پیش آمده در محیط پیرامون محل سکونت بشر بر سبک زندگی و شیوه ساخت مسکن، به خوبی قابل شناسایی و پیگیری است. در عصر حاضر نیز، علاوه بر تحولات اقلیمی و آب و هوایی مناطق سکونتی، فناوری های نوظهور صنعت ساختمان، ایجاد تغییراتی در شیوه سکونت در ساختمان های قدیمی و روش های اجرای ساختمان ها را اجتناب ناپذیر نموده است. از آنجا که جایگاه معماری پایدار بعنوان پاسخی بهینه به این تغییرات تثبیت شده است؛ ضروریت تا میزان گرایش مردم به این رویکرد سنجیده شود چرا که اجرایی شدن اصول معماری پایدار، بدون موافقت و مساعدت شهروندان میسر نخواهد شد. در این مقاله، تأثیر حذف حامل های انرژی در گرایش مردم به معماری پایدار با کمک دستاوردهای حاصل از پژوهش کاربردی انجام شده با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و مطالعه میدانی، ارائه شده است. در این پژوهش، ساکنین شهرهای شمالی بعنوان نمونه موردی انتخاب شده و پرسشنامه ها در میان نمونه هایی از ساکنین شهر قائمشهر که به شیوه تصادفی خوشه ای از محلات مختلف شهر قائمشهر، انتخاب شده بودند، توزیع شد. اطلاعات جمع آوری شده، از طریق نرم افزار SPSS و از طریق آزمون مقایسه ای T-Test مورد سنجش قرار گرفت. نتایج حاکیست شهروندان، اصلاح ضوابط ساخت و ساز در طرح های جامع شهری و تکلیف کردن مردم به رعایت آن برای صدور پایان کار ساختمانی را مهم ترین عامل مؤثر در گرایش مردم به معماری پایدار می دانند و برای ارائه ی نمونه های عینی، کمترین تأثیر را در نظر گرفته اند. با دسته بندی کلیه داده های حاصل،امکان ارزیابی دیدگاه عموم نسبت به معماری ایدار میسر شده و نتایج برای پژوهش های آتی و راهکارهای پیشنهادی ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، حامل های انرژی ، مسکن ، شهرهای شمالی ایران