زهرا وثاق همدانی - دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری
فرید حیدری - عضو هیات علمی پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری
ناصر فرخی - عضو هیات علمی پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری، عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی شاهرود
مهدی شمس آرا - عضو هیات علمی پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری

غشای پلاسمایی سر اسپرم محل اصلی برهمکنش با اووسیت است و پروتئینهای عملکردی مهمی دارد. اهمیت و نقش قطعی پروتئینهای سطحی اسپرم با استفاده از رده های موشهای مهندسی شده که فاقد پروتئین های طبیعی اسپرم هستند، فراهم شده است. در بسیاری از موارد فقدان این پروتئینها منجر به کاهش یا از دست رفتن کامل باروری میشود، زیرا باعث نقص در برهمکنش اسپرم- اووسیت می شوند. مطالعه بیولوژی مولکولی اسپرم تا حد زیادی به منظور پایه گذاری مدل هایی برای ناباروری جنس نر صورت میگیرد. به طور معمول برای شناسایی زیر واحدهای پروتئینی از دو رویکرد مکمل هم استفاده شده است: ( 1) شناسایی محتوای کل اسپرم از طریق تولید ایمنوگلوبولین های ضداسپرمی و ( 2) شناخت ژنهای اسپرمی از طریق مشخص نمودن موتاسیون های ژنی و یا ناک اوت کردن ژن که مورفولوژی و عملکرد اسپرم را تغییر میدهد. آنتی بادی های ضداسپرمی (ASA) به عنوان عامل اصلی ناباروری ایمنولوژیکی شناخته می شوند و به عنوان هدفی برای غیرفعالسازی اسپرم ها نیز کاربرد دارند. اگر چه اهمیت همه جانبه ی چنین اختلالی همچنان مورد بحث است، اعتقاد بر این است که ASA ها که به پروتئین های غشایی اسپرم متصل می شوند، توانایی تاثیر بر عملکردهای اسپرم را دارند. از آنجا که آنتی بادی ها در اسپرم زنده قادر به نفوذ به غشای سلولی خارجی نیستند، بنابراین آنالیز آنتی ژنی باید محدود به آنتی ژن های غشای خارجی اسپرم باشد. استثناء آن آنتی ژن های آکروزومی است که طی واکنش آکروزومی به سطح منتقل میشوند. بنابراین هدف، شناخت آنتی ژن های سطحی اسپرم جهت تولید آنتی بادی های ضد اسپرمی است که باعث ناباروری جنس نر و کنترل جمعیت می شود.

آنتی بادی های ضد اسپرمی- اسپرم- ناباروری ایمنولوژیکی