مصطفی خدادادی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نوراهواز
عبدالنبی شریفی - استادیار گروه جغرافیا دانشگاه پیام نور- ایران
پرویز سلیمانی - استادیار گروه جغرافیا دانشگاه پیام نور- ایران

روند رشد شهر نشینی در کشور ایران به تبع سایر کشورهای در حال توسعه و در پی تحولات اقتصادی ،اجتماعی عمیق دهه های گذشته ، طی سالهای اخیر شتاب تازهای به خود گرفته و مشکلات عدیده ای را پیشروی برنامه ریزان شهری قرار داده است. در این روند، پیوسته از جمعیت روستایی کاسته و بر تعداد جمعیتشهرنشین کشور افزوده شده است. از مقایسه رشد جمعیت شهری با فضای اشغالی آنها معلوم می شود که بهموازات رشد جمعیت، فضاهای اطراف شهرها نیز اشغال شده و در بیشتر موارد مانند شهرهای تهران، تبریز،اهواز و همچنین شهر شوش میزان تصرف زمین از رشد جمعیت به شدت پیشی می گیرد.لذا ضمن نابودیمساعدترین و حاصلخیزترین اراضی کشاورزی، موجب آسیب پذیری چرخهی حیات، ارگانیسم های گیاهی وجانوری و نیز چشم اندازهای طبیعی می شود. بررسی های انجام شده نشان می دهد که با نزدیک نمودناهداف حفظ محیط زیست با برنامه ریزی وطراحی ، علاوه برحفظ اراضی کشاورزی ، می توان میزان آسیبپذیری محیط را به حداقل رساند. تنظیم الگوی مصرف شهری، برقراری ضوابط اصولی در طراحی فضای شهری، افزایش آگاهی اجتماعی از ابزارهای مهم مدیریت شهری در رعایت اصول زیست محیطی می باشد.

محیط زیست ، توسعه فضایی، برنامه ریزی شهری، شوش