عباسعلی احمدی - استادیار گروه باستان شناسی دانشگاه شهرکرد
میترا شاطری - استادیار گروه باستان شناسی دانشگاه شهرکرد
سمیه قاسمی - دانشجوی کارشناسی ارشد باستان شناسی دانشگاه شهرکرد

شهرضا یا همان قمشه کهن از جمله سکونتگاه های کهن جنوب شرقی اصفهان است که آثار اسلامی متعدد و ناشناخته ایی در خود جای داده است. در این بین مساجد از جمله آثاری است که که از نظر کیفی و کمی بر سایر آثار غلبه داشته و حاکی از گسترش فضاهای شهری و رونق این مکان در ادوار گوناگون اسلامی بوده است. چند نمونه از این مساجد که جایگاهی خاص در معماری دارند شامل مسجد جامع ، مسجد نو و مسجد خان شهرضا می باشند. با توجه به ناشناخته بودن این مساجد و اهمیت آن بر اساس موارد مذکور، در این تحقیق بر آن شدیم تا بر پایه بررسی ها و بازدیدهای میدانی انجام شده در سطح بناها و مطالعات کتابخانه ایی، جنبه های روشن تری از گاهنگاری ، معماری، کتیبه نگاری و تزیینات مساجد این شهر هویدا شود. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق مسجد جامع شهرضا دست کم از دوران سلجوقی بنا گردیده و در دوره های ایلخانی، صفوی و قاجاری ساختمان سازی و مرمت هایی در آن صورت گرفته است. از جمله شاخصه های معماری و سبکشناختی مسجد بهره گیری از پلان 2 ایوانی و کاربرد 2 منار در آن است. مسجد جامع از منظر دوره های ساختمانی، شمول، سبک شناختی ، تاریخ معماری و ویژگی های معماری بر سایر مساجد تفوق و برتری داشته و به عنوان مسجد جامع و اصلی شهر مورد استفاده بوده است. دو مسجد دیگر متعلق به دوره قاجار است

شهرضا، مسجد جامع ، نو، خان