جاوید میرزاحسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال،ایران
محمدرضا انوری - عضو هیات علمی گروه معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشکین شهر،ایران

فضای آموزشی نهادی اجتماعی است که به کودک: جهانبینی، عادات، رسوم، مهارتها و دانش معینی را منتقل میکند.وقتی برای اولین بار در فضای تازهای قدم بر می دارید مجموعه عوامل موجود در آن محل، تاثیراتی خواهند داشت که یا علاقهمند به مراجعه مجدد به آن محل میشوید و در جستجوی حرف های تازه برای زندگی، به زوایای آن دقت میکنید و با برعکس داوطلب ترک سریعتر آنجا می باشید. ژان پیاژه، بر توانایی کودک در درک جهان به طور فعال تاکید بسیار می کند و معتقد است که کودکان به طور انفعالی اطلاعات را جذب نمی کنند، بلکه آنچه را که در دنیای پیرامون خود می بینند، می شنوند و احساس می کنند، سپس انتخاب و تفسیر می نمایند.. پس با توجه به اهمیت دوران کودکی، به عنوان یکی از مهمترین دوران های زندگی انسان، طراحی محیط آموزشی برای کودکان مولفهای است که جای بحث وبررسی بیشتری را می طلبد..در این راستا ازروش توصیفی-تحلیلی باید به این مولفه پرداخت که اصول طراحی فضاهایآموزشی برای یادگیری کودکان کدامند؟و اساسا محیط آموزشی برای کودکان چگونه محیطی است؟ لازمه اصلاح کالبد آموزش و پرورش، ایجاد فضاهای مرتبط با فعالیت کودکان است؛ فضاهایی که دارای شرایط مناسب و مطلوب برای رشد فیزیکی ذهنی، عاطفی و اجتماعی کودکان می باشد که تحقق این امر از طریق طراحی جزییات فضاها با توجه به الگوهای رفتاری کودکان امکان پذیر می گردد

محیط، کالبد، فضای آموزشی، یادگیری، کودکان