بررسی خوشنویسی در معماری اسلامی ایران درعهد سلجوقی با تأکید برمسجد جامع قزوین

خوشنویسی از جمله هنرهای اصیل و قدیمی ایران است که در ادوار مختلف تاریخی و فرهنگی ایران همواره از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است. خصوصا پس از پذیرش دین اسلام از سوی ایران و ورود خط عربی به شیوه نگارش این سرزمین، تحول و زیبایی آن بیش از پیش شده است. همچنین هنر معماری نیز در ایران سابقهای کهن دارد و در طول قرنهای گذشته سبکهای مختلف معماری در این سرزمین ظهور و ثبوت یافته اند. از سوی دیگر معماری دوره سلجوقی نقطهعطفی در تاریخ معماری ایران به شمارمیآید که منشأ خلاقیتهای بسیاری در زمینه الگوها و تناسبات معماری سازه، پوشش سقفها و تزئینات را شامل می شود. هدف از این مقاله بررسی هنر خوشنویسی در معماری دوره اسلامی ایران به ویژه در عهد سلجوقی است و سوالی که مطرح می شود: جایگاه کتیبهها و خطهای بهکاررفته درتزئینات مسجد جامع قزوین چگونه بوده است؟ نتایج بیانگر آن است که همواره بین خط انتخابی با نوع معماری توازن ایجاد شده است. در واقع هنرمندان خطاط با استفاده ازهنرخوشنویسی به نوعی هماهنگی و تناسب را میان آثار خوشنویسان و بنای معماری پدید آورده اند

کلیدواژه ها:

دوره سلجوقی ، خط کوفی ، کتیبهنگاری ، مسجد جامع قزوین