مطالعات باستان شناسی استان مرکزی؛ چالش ها و چشم اندازها

موقعیت جغرافیایی استان مرکزی به دلیل واقع شدن در میان سه حوضه فرهنگی جغرافیایی مرکز فلات ایران، زاگرس مرکزی و جنوب غرب ایران از اهمیت خاصی در مطالعات باستان شناسی ایران برخوردار است. مطالعات و بررسی های باستان شناسی استان مرکزی بصورت پراکنده از سال های 1141 45 با بررسی باستان شناسی شهرستان ساوه توسط هوشنگ عظیم زاده و سالهای بین 56-1353 ه.ش توسط احمد کبیری هندی در شهرستان شازند آغاز شد. این بررسی ها با یک گسست زمانی طولانی از سال 1131 توسط خسرو پوربخشنده در شهرستان های محلات، کمیجان و آشتیانادامه یافت. بررسی های صورت گرفته به دلیل همگام نبودن با نقشه باستان شناسی کشور و ارائه نشدن نتایج این بررسی ها در مجلات معتبر باستان شناسی از اهمیت مطالعاتی اندکی برخوردار هستند.انجام بررسی های باستان شناسی هدفدار در طی چند سال اخیر در سطح استان مرکزی نشان داد که منطقه در دوره های مختلف تاریخی دارای روابط مستمر و تنگاتنگی با فرهنگ های مستقر در مرکز فلات ایران، زاگرس مرکزی و جنوب غرب ایران بوده است. یافته های فرهنگی این محوطه ها از جمله سفال گونه دالما، سفال خاکستری سیاه، سفال لبه واریخته، سفال جلینگی و سفال هایی با لعاب آبی و سفید از جمله این مواد فرهنگی در منطقه هستند. در پژوهش حاضر سعی شده ضمن پرداختن به چالش ها و موانع پیش روی باستان شناسی استان، پتانسیل های بالقوه باستان شناسی منطقه نیز مورد بررسی قرار گیرد. در ضمن پیشنهادات و راهکارهایی نیز در زمینه انجام مطالعات باستان شناسی استان ارائه شده است

کلیدواژه ها:

استان مرکزی ، بررسی باستان شناسی ، چالش ها ، چشم اندازها