وحید عضدی - دانشجو دکترای علوم سیاسی گرایش اندیشه سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز و عضو هیئت علمی پژوهشگاه و مطالعات اجتماعی ناجا
محمدحسن میرزایی - کارشناس ارشد علوم سیاسی، مدرس دانشگاه پیام نور استان کرمان

شناخت انسان به عنوان یکی از معماهای بزرگ هستی، از دیرباز در کانون توجه اندیشمندان بوده است و برهمین اساس انسان بر اساس اصلاح از درون به دنبال رسیدن به کمال است. اهمیت و تأکید به اصلاح از درون دراندیشه اندیشمندان شرقی و غربی و همچنین ادیان آسمانی به خصوص دین مبین اسلام آورده شده است. هدفاین مقاله بررسی تأثیر اصلاح از درون بر اخلاق و رفتار سیاسی است.روش به کار رفته در این تحقیق از نوع توصیفی و تحلیلی و ترکیبی از روش اسنادی است و در آن سعی شده ازروش های ا ستدلال و تحلیل عقلانی مبتنی بر پایه مطالعات کتابخانه ای و استفاده از سایت ها و مقالات مرتبط باآن صورت پذیرفته است.یافته های تحقیق نشان می دهد اگر کسی خودش را نشناسد و به درون خود توجه نداشته باشد، هرگز به دنبالخودسازی و وتهذیب اخلاق نمی رود و اخلاق می تواند به عنوان مهمترین اصل انسانی در ارتباطات کلان بشری ودر یک اجتماع سیاسی یا در تقابل های موجود درسیاستهای اجتماعی به عنوان مهمترین عامل نقش ایفا کند وطبق گفته میشل فوکو؛ قدرت از زیر لایه های فردی پا به عرصه سیاست و اجتماع می گذارد و یک سیاستمدار نه تنها حوزه فردی وی را مورد تأثیر خود قرار می دهد، بلکه اجتماع را می توان با اخلاق خود یا قهقرا بکشاند یا به سرمنزله ی سعادت بشری رهنمون کند. نتایج تحقیق نشان می دهد تا خودشناسی و اصلاح از درون فرد شکل نگیرد، نه سیاست و نه اخلاق، فلسفه وجودی پیدا نمی کنند. و با کمی تأمل در رسالت انبیاء و اولیاء خدا می بینیم که آنها برای ایجاد مکارم اخلاق پای به روی زمین نهاده اند.

خود، خودشناسی، اصلاح از درون، اخلاق، رفتار سیاسی