اکبر عطادخت - دکترای روانشناسی، عضو هیات علمی دانشگاه محقق اردبیلی

این مطالعه با هدف شناسایی نقش اشتغال زنان سرپرست خانواده در بهبود نیمرخ و سلامت روانشناختی آنها انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش شامل دو گروه زنان شاغل و خانه دار ساکن در استان اردبیل در نیمه دوم سال 1391 بودند که سرپرستی خانواده را به عهده داشتند. از این جامعه، نمونه ای به حجم 166 نفر (83 نفر زن شاغل سرپرست خانوار و 83 نفر زن خانه دار سرپرست خانوار) با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و بعد از جلب رضایت، فرایند جمع آوری داده ها با آزمون تجدید نظر شده علایم روانی (SCL-90-R) انجام شده و داده های جمع آوری شده با ابزار آماری خی دو و t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه مورد بررسی از لحاظ ابعاد شکایت جسمانی (p=0/003)، وسواس (p=0/008)، افسردگی (p=0/015)، اضطراب (p=0/002)، پرخاشگری (p<0/001)، ترس مرضی (p<0/001)، افکار پارانوییدی (p=0/04)، روانپریشی (p=0/004) و نیز نمره کل علایم روانشناختی (p=0/001)، تفاوت معنی دار وجود دارد و پایین بودن میانگین نمرات زنان سرپرست شاغل حاکی از سلامت روانی بیشتر آنها در مقایسه با زنان سرپرست خاندار می باشد. بین دو گروه از لحاظ میزان حساسیت در روابط بین فردی تفاوت وجود نداشت (P=0/053). این نتایج نشان می دهد که می توان از ابزار اشتغال به عنوان یک متغیر تأثیر گذار در ارتقای سلامت روانشناختی زنان سرپرست خانواده استفاده نموده و از این طریق از بسیاری از آسیب های اجتماعی و روانشناختی در این قشر آسیب پذیر پیشگیری نمود.

نیمرخ روانشناختی، زنان، سرپرست خانوار