نیما حیدرزاده - استادیار دانشگاه خوارزمی، دانشکده فنی و مهندسی، گروه عمران، تهران، ایران
رقیه پوررمضان - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست دانشگاه خوارزمی

در این تحقیق مروری خواهیم داشت بر فازمایعات غیر آبی (NAPL) که به عنوان هیدروکربن هایی با قابلیت انحلال بسیارناچیز و یا صفر در نظر گرفته میشوند.این مواد با توجه به قدرت آلایندگی بسیار بالا به عنوان یک منبع آلودگی بسیار مهم وخطرناک در محیطهای خاکی و آبی در نظرگرفته می شوند بطوریکه هر 1 کیلوگرم NAPL می تواند 100/000 لیتر آب زیرزمینی را آلوده کند.این دسته از آلایندهها به دو گروه سبک وسنگین تقسیم می شوند که از گروه اول میتوان به بنزن،نفت- خام، سوخت جت و از گروه دوم می توان به تتراکلریدبنزن، برموبنزن و فنل اشاره کرد.بنابراین ضروری است برخی پارامترهای وابسته به این دسته از آلاینده ها که تأثیر بسزایی در چگونگی حرکت آنها در محیط دارد از جمله قابلیت خیسی و موئینگی را بررسی کنیم.بعد از درک نحوه حرکت، منابع انتشار آنها که می تواند زیرزمینی یا روزمینی باشد را تعیین می کنیم. برای پالایش محیط های آلوده به این هیدروکربن ها روشهای متعددی وجود دارد که از جمله می توان روش پمپ و تصفیه، روش خروجبخار خاک را نام برد که در انتها به اختصار به توضیح هریک خواهیم پرداخت.

فازمایعات غیرآبی، روش های پالایش خاک، آلودگی نفتی، آب زیرزمینی