بررسی تاثیر فاصله نسبی و زاویه آبشکن ها بر میزان آبشستگی در مجاورت سری آبشکن ها

از جمله روش های ساماندهی سواحل رودخانه، سازه هایی است که بر خطوط جریان تاثیر گذاشته و موجب انحراف آنها از دیواره های فرسایشپذیر می شود و توانایی رسوب گذاری جریان را افزایش می دهند، آبشکنها از متداولترین این روشها محسوب میشوند. در این تحقیق ،مطالعه ی آزمایشگاهی الگوی فرسایش در جلوی آبشکن های سری به صورت جاذب 535 درجه( و دافع) 45 درجه مورد مطالعه قرار گرفته است. فلومی به طول 6 متر و عرض 1/6متر تحت دو نسبت استغراق استفاده شده است تا بدین وسیله عملکرد آبشکن ها در شرایط سیلابی و غیر سیلابی تحت شرایط کنترل شده آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گیرد. مطالعات انجام گرفته حاکی از آن است که میزان آبشستگی بستر با عدد فرود جریان نسبت مستقیم داشته است. در اکثر آزمایشات بیشترین تغییرات در حدفاصل آبشکن های شماره 5و 2 هر آزمایش رخ داده و با افزایش فاصله از آبشکن شماره 2 به سمت پایین دست از تغییرات بستر نیز کاسته می شود

کلیدواژه ها:

آبشکن ، دافع ، جاذب ، حداکثر آبشستگی ، تغییرات بستر