معماری بومی و توسعه پایدار در مناطق مرکزی ایران

توسعه پایدار با اهدافی در جهت حفظ منابع طبیعی و احترام به محیطزیست، تأمین توان نسلهای آینده در برآوردن نیازهایشان، بهبود و ارتقا سطح زندگی برای همه و حفظ و اداره بهتر اکوسیستمها شکل گرفته است در بیشتر علوم ریشه دوانده است. به طوریکه فصل هفتم دستور کار اجلاس ریودوژانیروسال 2991 م به توسعه پایدار در سکونتگاههای انسانی اختصاص یافته است. سکونتگاههایی که برگرفته از معماری بومی خاص هر منطقه بوده که در جهت حفظ و استفاده صحیح و بدون تخریب وتعارض با محیطزیست و منابع طبیعی و بر اساس خصوصیات فرهنگی و اقلیمی منطقه خاص خود شکل گرفته و همسو بوده است.بر اساس مطالعات صورت گرفته در این پژوهش معماری بومی مناطق مرکزی ایران، تحت تأثیر اقلیم، در جهت بهرهگیری از عناصر مفید اقلیمی و با استفاده از مصالح بومی تجزیهپذیر شکل گرفته است. به طوریکه جهتگیری و استقرار مناسب بنا، استفاده از فرمهای طاق و گنبدی در بام، ایجاد حیاط مرکزی، تناسب و محل قرارگیری بازشوها، ساخت دیوارهای قطور، استفاده از مصالحبومی و تجدیدشونده و خلق بادگیر به دلیل عوامل اقلیمی مانند آفتاب و باد شکل گرفته است. و در عمل ثابت مینمایند که معماری بومی این منطقه با محیطزیست در تعامل بوده و خیلی قبلتر از آنکه موضوع توسعه پایدار شکل بگیرد اهداف و اصول آن را رعایت نموده است.

کلیدواژه ها:

توسعه ، پایداری ، توسعهپایدار ، معماری بومی ، اقلیم گرم و خشک