نقش زمین در برنامه ریزی مسکن

ویژگی عصر کنونی شهرنشینی ، افزایش شهرها و به دنبال آن توسعه ی شهرهای کوچک و بزرگ است.با تداوم توسعه ی شهرها در آینده ، پیش بینی ها حاکی از افزایش هرچه بیشتر تخریب ها و آلودگی های محیط زیست درشهرها و مناطق شهری است.به دنبال این تحولات و نگرانی ها ، امروزه نظریه ی توسعه ی پایدار که پیدایش آن به دهه های پایانی قرن بیستم باز می گردد پیش از پیش قوت گرفته است. لزوم توجه به مسکن و برنامه ریزی آن در راستای توسعه پایدار شهری در غالب برنامه ریزی های ملی، منطقه ای و شهری، بیش از پیش احساس می شود تا بهره گیری از دانش و تکنیک های برنامه ریزی، مشکلات شهروندان رابرطرفنموده و در نتیجه محیطی آرام و سرسبز، همراه با امنیت و آسایش و رفاه، برای آنان فراهم شود. بدین منظور این مقاله، ضمن اشاره اجمالی به ادبیات نظری و عملی مسکن و توسعه پایدار، بابررسی شاخص های کمی و کیفی مسکن جهت شناخت وضعیت مسکن بکارگیری این شاخص ها و شاخص های برگزیده زیست اجتماعی، به ارزیابی وضعیت پایداری در مجموعه مناطق مسکونی و محلات می پردازد

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، مسکن ، برنامه ریزی ، شهرنشینی ، محیط زیست